مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۶۹ – قولِ رَسول صَلَی اللهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ اِنّی لَاجِدُ نَفَسَ الرَّحْمنِ مِنْ قِبَلِ الْیَمَن
| ۱۸۳۳ | گفت زین سو بویِ یاری می‌رَسَد | کَنْدَرین دِهْ شهریاری می‌رَسَد | |
| ۱۸۳۴ | بَعدِ چندین سالْ می‌زایَد شَهی | می‌زَنَد بر آسْمان‌ها خَرگَهی | |
| ۱۸۳۵ | رویَش از گُلْزارِ حَقْ گُلْگون بُوَد | از من او اَنْدَر مَقامْ اَفْزون بُوَد | |
| ۱۸۳۶ | چیست نامَش؟ گفت نامَش بوالْحَسَن | حِلْیِه‌اَش وا گفت زَ ابْرو و ذَقَن | |
| ۱۸۳۷ | قَدِّ او و رَنگِ او و شَکلِ او | یک به یک واگفت از گیسو و رو | |
| ۱۸۳۸ | حِلْیِه‌هایِ روحِ او را هم نِمود | از صِفات و از طَریقه وْ جا و بود | |
| ۱۸۳۹ | حِلْیِهٔ تَنْ هَمچو تَنْ عاریَّتی‌ست | دل بر آن کَم نِهْ که آن یک ساعتی‌ست | |
| ۱۸۴۰ | حلیهٔ روحِ طبیعی هم فَناست | حِلْیِهٔ آن جانْ طَلَب کان بر سَماست | |
| ۱۸۴۱ | جسمِ او هَمچون چراغی بر زمین | نورِ او بالایِ سَقْفِ هفتُمین | |
| ۱۸۴۲ | آن شُعاعِ آفتاب اَنْدَر وُثاق | قُرصِ او اَنْدَر چهارم چارْطاق | |
| ۱۸۴۳ | نَقْشِ گُل در زیرِبینی بَهرِ لاغ | بویِ گُل بر سَقْف و ایوانِ دِماغ | |
| ۱۸۴۴ | مَردِ خُفته در عَدَن دیده فَرَق | عکسِ آن بر جسمْ افتاده عَرَق | |
| ۱۸۴۵ | پیرهَن در مصرْ رَهْنِ یک حَریص | پُر شُده کَنْعان زِ بویِ آن قَمیص | |
| ۱۸۴۶ | بَر نِبِشتَند آن زمانْ تاریخ را | از کَباب آراستَند آن سیخ را | |
| ۱۸۴۷ | چون رَسید آن وَقت و آن تاریخْ راست | زاده شُد آن شاه و نَرْدِ مُلْک باخت | |
| ۱۸۴۸ | از پَسِ آن سال‌ها آمد پَدید | بوالْحَسَن بَعدِ وَفاتِ بایَزید | |
| ۱۸۴۹ | جُملهٔ خوهایِ او زِامْساک وجود | آن‌چُنان آمد که آن شَهْ گفته بود | |
| ۱۸۵۰ | لوحِ مَحْفوظ است او را پیشوا | از چه مَحْفوظ است؟ مَحْفوظ از خَطا | |
| ۱۸۵۱ | نه نُجوم است و نه رَمْل است و نه خواب | وحی حق والله اعلم بالصواب | |
| ۱۸۵۲ | از پِیِ روپوشِ عامه در بَیان | وَحْیِ دل گویند آن را صوفیان | |
| ۱۸۵۳ | وَحْیِ دل گیرش که مَنْظَرگاهِ اوست | چون خَطا باشد چو دلْ آگاهِ اوست؟ | |
| ۱۸۵۴ | مُؤمِنا یَنْظُرْ بِنُورِ اللهْ شُدی | از خَطا و سَهْو ایمِن آمدی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!