مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۷۰ – نُقْصانِ اِجرایِ جان و دلِ صوفی از طَعامُ اللهْ
| ۱۸۵۵ | صوفی‌یی از فَقْر چون در غَم شود | عینِ فَقْرَش دایه و مَطْعَم شود | |
| ۱۸۵۶ | زان که جَنَّت از مَکاره رُسته است | رَحْم قِسْمِ عاجِزی اِشْکَسته است | |
| ۱۸۵۷ | آن کِه سَرها بِشْکَنَد او از عُلو | رَحْم حَقّ و خَلْق نایَد سویِ او | |
| ۱۸۵۸ | این سُخَن آخِر ندارد وان جوان | از کمی اِجْرایِ نان شُد ناتوان | |
| ۱۸۵۹ | شادْ آن صوفی که رِزْقَش کَم شود | آن شَبَه‌ش دُرّ گردد و او یَم شود | |
| ۱۸۶۰ | زان جِرایِ خاصْ هر کآگاه شُد | او سِزایِ قُرب و اِجْری‌گاه شُد | |
| ۱۸۶۱ | زان جِرای روحْ چون نُقْصان شود | جانَش از نُقْصانِ آن لَرْزان شود | |
| ۱۸۶۲ | پَس بِدانَد که خَطایی رَفته است | که سَمَن‌زارِ رِضا آشفته است | |
| ۱۸۶۳ | هم‌چُنانْکْ آن شَخصْ نُقْصانِ کِشت | رُقْعه سویِ صاحِبِ خَرمَن نِبِشت | |
| ۱۸۶۴ | رُقْعه‌اَش بُردند پیشِ میرِ داد | خوانْد او رُقْعه جوابی وانَداد | |
| ۱۸۶۵ | گفت او را نیست اِلّا دَردِ لوت | پَس جوابِ اَحْمَق اولی تَر سکوت | |
| ۱۸۶۶ | نیسْتَش دَردِ فراق و وَصلْ هیچ | بَندِ فَرع است او نَجویَد اَصْلْ هیچ | |
| ۱۸۶۷ | اَحْمَق است و مُردهٔ ما و مَنی | کَزْ غَمِ فَرعَش فَراغِ اَصْلْ نی | |
| ۱۸۶۸ | آسْمان‌ها و زمینْ یک سیب دان | کَزْ درختِ قُدرتِ حَق شُد عِیان | |
| ۱۸۶۹ | تو چه کِرمی در میانِ سیبْ در | وَزْ درخت و باغْبانی بی‌خَبَر | |
| ۱۸۷۰ | آن یکی کِرمی دِگَر در سیب هم | لیکْ جانَش از بُرونْ صاحِبْ‌عَلَم | |
| ۱۸۷۱ | جُنبِشِ او وا شِکافَد سیب را | بَر نَتابَد سیبْ آن آسیب را | |
| ۱۸۷۲ | بَر دَریده جُنبِشِ او پرده‌ها | صورتش کِرِم است و مَعنی اَژدَها | |
| ۱۸۷۳ | آتشی کَاوَّل زِ آهن می‌جَهَد | او قَدَم بَسْ سُست بیرون می‌نَهَد | |
| ۱۸۷۴ | دایه‌اَش پَنبه‌ست اَوَّل لیکْ اَخیر | می‌رَسانَد شُعله‌ها او تا اَثیر | |
| ۱۸۷۵ | مَرْد اَوَّل بَستهٔ خواب و خَوراست | آخِرُ الاَمْر از مَلایِک بَرتَراست | |
| ۱۸۷۶ | در پَناهِ پَنبه و کِبْریت‌ها | شُعله و نورَش بَرآیَدت بر سُها | |
| ۱۸۷۷ | عالَم تاریکْ روشن می‌کُند | کُندهٔ آهنْ به سوزن می‌کُند | |
| ۱۸۷۸ | گَرچه آتش نیز هم جِسْمانی است | نه زِروح است و نه از روحانی است | |
| ۱۸۷۹ | جسم را نَبْوَد از آن عِزْ بهره‌یی | جسمْ پیشِ بَحْرِ جانْ چون قطره‌یی | |
| ۱۸۸۰ | جسمْ از جانْ روزاَفْزون می‌شود | چون رَوَد جانْ جسمْ بین چون می‌شود | |
| ۱۸۸۱ | حَدِّ جسمَت یک دو گَزْ خود بیش نیست | جانِ تو تا آسْمانْ جولان‌کُنی‌ست | |
| ۱۸۸۲ | تا به بغداد و سَمَرقَند ای هُمام | روح را اَنْدَر تصُوّر نیمْ گام | |
| ۱۸۸۳ | دو دِرَم سنگ است پیهِ چَشمَتان | نورِ روحَش تا عَنانِ آسْمان | |
| ۱۸۸۴ | نورْ بی این چَشمْ می‌بیند به خواب | چَشمْ بی‌این نور چِهْ بْوَد؟ جُز خَراب؟ | |
| ۱۸۸۵ | جانْ زِ ریش و سَبْلَتِ تَن فارغ است | لیکْ تَنْ بی‌جان بُوَد مُردار و پَست | |
| ۱۸۸۶ | بارنامه‌یْ روحِ حیوانی است این | پیش‌تَر رو روحِ انسانی بِبین | |
| ۱۸۸۷ | بُگْذَر از انسانْ هم و از قال و قیل | تا لبِ دریایِ جانِ جِبرئیل | |
| ۱۸۸۸ | بَعد از آنَت جانِ اَحمَد لب گَزَد | جِبْرئیل از بیمِ تو واپَس خَزَد | |
| ۱۸۸۹ | گوید اَرْ آیَم به قَدْرِ یک کَمان | من به سویِ تو بِسوزَم در زمان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!