مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸۱ – بَیانِ رَسول عَلَیْه السَّلام سَبَبِ تَفْضیل و اِخْتیار کردنِ او آن هُذَیْلی را به امیری و سَرلشکری بر پیران و کارْدیدگان
| ۲۱۵۸ | حُکْمْ اَغْلب راست چون غالِب بَدند | تیغ را از دَستِ رَهْ‌زَن بِسْتَدند | |
| ۲۱۵۹ | گفت پیغامبر که ای ظاهِرِنِگَر | تو مَبین او را جوان و بی‌هُنر | |
| ۲۱۶۰ | ای بَسا ریشِ سیاه و مَرْد پیر | ای بَسا ریشِ سپید و دلْ چو قیر | |
| ۲۱۶۱ | عقلِ او را آزْمودَم بارها | کرد پیری آن جوان در کارها | |
| ۲۱۶۲ | پیر پیرِ عقل باشد ای پسر | نه سپیدی مویْ اَنْدَر ریش و سَر | |
| ۲۱۶۳ | از بِلیسْ او پیرتَر خود کَی بُوَد؟ | چون که عَقلَش نیست او لاشَیْ بُوَد | |
| ۲۱۶۴ | طِفْل گیرَش چون بُوَد عیسی نَفَس | پاک باشد از غُرور و از هَوَس | |
| ۲۱۶۵ | آن سپیدی مو دَلیلِ پُختگی‌ست | پیشِ چَشمِ بَسته کِشْ کوتَه تَگی‌ست | |
| ۲۱۶۶ | آن مُقَلِّد چون نَدانَد جُز دلیل | در عَلامَت جویَد او دایم سَبیل | |
| ۲۱۶۷ | بَهرِ او گفتیم که تَدبیر را | چون که خواهی کرد بُگْزین پیر را | |
| ۲۱۶۸ | آن کِه او از پَردهٔ تَقْلید جَست | او به نورِ حَق بِبیند آنچه هست | |
| ۲۱۶۹ | نورِ پاکَش بی‌دَلیل و بی‌بَیان | پوست بِشْکافَد دَر آیَد در میان | |
| ۲۱۷۰ | پیشِ ظاهِربین چه قَلْب و چه سَره | او چه داند چیست اَنْدَر قَوْصَره؟ | |
| ۲۱۷۱ | ای بسا زر سیه کرده به دود | تا رَهَد از دَستِ هر دُزدی حَسود | |
| ۲۱۷۲ | ای بَسا مس زَرْ اَنْدودِ به زَر | تا فُروشَد آن به عقلِ مُخْتَصَر | |
| ۲۱۷۳ | ما که باطِن‌بینِ جُمله‌یْ کشوریم | دل بِبینیم و به ظاهِر نَنْگَریم | |
| ۲۱۷۴ | قاضیانی که به ظاهِر می‌تَنَند | حُکْم بر اَشکالِ ظاهِر می‌کُنند | |
| ۲۱۷۵ | چون شهادت گفت و ایمانی نِمود | حُکْمِ او مؤمن کُنند این قَوْمْ زود | |
| ۲۱۷۶ | بَسْ مُنافِق کَنْدَرین ظاهِر گُریخت | خونِ صَد مُؤمن به پنهانی بِریخت | |
| ۲۱۷۷ | جَهْد کُن تا پیرِ عقل و دین شَوی | تا چو عقلِ کُلْ تو باطِن‌بین شَوی | |
| ۲۱۷۸ | از عَدَم چون عقلِ زیبا رو گُشاد | خِلْعَتَش داد و هزارَش نام داد | |
| ۲۱۷۹ | کمترین زان نام‌هایِ خوش‌نَفَس | این که نَبْوَد هیچ او مُحتاجِ کَس | |
| ۲۱۸۰ | گَر به صورت وا نِمایَد عقلْ رو | تیره باشد روزْ پیشِ نورِ او | |
| ۲۱۸۱ | وَرْ مِثالِ اَحْمَقی پیدا شود | ظُلْمَتِ شبْ پیش او روشن بُوَد | |
| ۲۱۸۲ | کو زِ شَب مُظْلِم‌تَر و تاری‌تَرست | لیکْ خُفّاش شَقی ظُلْمَت‌خَر است | |
| ۲۱۸۳ | اندک اندک خوی کُن با نورِ روز | وَرْنه خُفّاشی بِمانی بی‌فُروز | |
| ۲۱۸۴ | عاشقِ هر جا شِکال و مُشکلی‌ست | دُشمنِ هرجا چراغِ مُقْبلی‌ست | |
| ۲۱۸۵ | ظُلْمَتِ اِشکال زان جویَد دِلَش | تا که اَفْزون‌تَر نِمایَد حاصِلَش | |
| ۲۱۸۶ | تا تو را مشغولِ آن مُشکل کُند | وَزْ نَهادِ زشتِ خود غافل کُند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!