مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸۲ – علامَتِ عاقلِ تمام و علامتِ نیمْ عاقِل و مَردِ تمام و نیمْ مَردو علامَتِ شَقیِّ مَغْرورِ لاشَی
| ۲۱۸۷ | عاقِل آن باشَد که او با مَشعَله است | او دَلیل و پیشوای قافِله است | |
| ۲۱۸۸ | پیروِ نورِ خود است آن پیشرو | تابِعِ خویش است آن بی خویش رو | |
| ۲۱۸۹ | مُومنِ خویش است و ایمان آوَرید | هم بِدان نوری که جانَش زو چَرید | |
| ۲۱۹۰ | دیگری که نیمْ عاقل آمد او | عاقِلی را دیده خود دانَد او | |
| ۲۱۹۱ | دَست در وِیْ زد چو کور اَنْدَر دَلیل | تا بِدو بینا شُد و چُست و جَلیل | |
| ۲۱۹۲ | وان خَری کَزْ عقلْ جو سَنگی نداشت | خود نَبودَش عقل و عاقل را گُذاشت | |
| ۲۱۹۳ | رَهْ نَدانَد نه کثیر و نه قَلیل | نَنگَش آید آمدن خَلْفِ دَلیل | |
| ۲۱۹۴ | می‌رَوَد اَنْدَر بیابانِ دراز | گاهْ لنَگْان آیس و گاهی به تاز | |
| ۲۱۹۵ | شَمع نه تا پیشوایِ خود کُند | نیمْ شمعی نه که نوری کَد کُند | |
| ۲۱۹۶ | نیست عَقلَش تا دَمِ زنده زَنَد | نیمْ عقلی نه که خود مُرده کُنَد | |
| ۲۱۹۷ | مُرده آن عاقِل آید او تمام | تا بَرآیَد از نِشیبِ خود به بام | |
| ۲۱۹۸ | عقلِ کامل نیست خود را مُرده کُن | در پَناهِ عاقلی زنده سُخُن | |
| ۲۱۹۹ | زنده نی تا هَمدَمِ عیسی بُوَد | مُرده نی تا دَمگَه عیسی شَوَد | |
| ۲۲۰۰ | جانِ کورش گامْ هرسو می نَهَد | عاقِبَت نَجْهَد ولی بَر می جَهَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!