مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸۴ – سِرِّ خواندنِ وضوکُننده اَوْرادِ وضو را

۲۲۱۲	در وضو هر عُضو را وِرْدی جُدا	آمده‌ست اَنْدَر خَبَر بَهرِ دُعا
۲۲۱۳	چون که اِسْتِنْشاقِ بینی می‌کُنی	بویِ جَنَّت خواه از رَبِّ غَنی
۲۲۱۴	تا تورا آن بو کَشَد سوی جِنان	بویِ گُل باشد دَلیلِ گُلْبُنان
۲۲۱۵	چون که اِسْتِنْجا کُنی وِرْد و سُخُن	این بُوَد یا رَب تو زینَم پاک کُن
۲۲۱۶	دَستِ مَن این جا رَسید این را بِشُسْت	دَستَم اَنْدَر شُستَنِ جان است سُست
۲۲۱۷	ای زِ تو کَس گشته جانِ ناکَسان	دَستِ فَضْلِ توست در جان‌ها رَسان
۲۲۱۸	حَدِّ من این بود کردم من لَئیم	زان سویِ حَد را نَقی کُن ای کَریم
۲۲۱۹	از حَدَث شُستَم خدایا پوست را	از حوادثْ تو بِشو این دوست را