مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸۵ – شخصی به وَقتِ اِسْتِنْجا می گفت اَللّهُمَّ اَرِحْنی رائِحَةَ الْجَنَّهِ به جایِ آن که اَللّهُمَّ اجْعَلْنی مِنَ التَوّابین وَاجْعَلْنی مِنَ الْمُتَطَهِّرین که وِرْدِ اِسْتِنْجاست و وِرْدِ اِسْتِنْجا را به وَقتِ اِسْتِنْشاق می گفت عزیزی بِشْنید و این طاقَت را نداشت

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

دعایی برای زمانی که بینی را می‌شوییم هست که می‌گوید خدایا بوی بهشت را به مشام من برسان. همچنین دعایی وجود دارد برای زمان استنجا و پاک کردن پشت که می‌گوید خدایا من را از توبه کنندگان و پاکان قرار بده.
فردی در هنگام اجابت مزاج، می‌گفت که خدایا مرا با بوی بهشت جفت بکن. شخص دیگری به او گفت که دعای خوبی می‌کنی ولی سوراخ دعا کردن را گم کرده‌ای. این دعایی که تو می گویی برای شست و شوی بینی است و تو آن را به کون خودت می خوانی. بوی بهشت را با بینی می شنوند، بوی بهشت هرگز از پشت بیرون نمی‌آید. بوی گل برای رسیدن به بینی است و جایگاه چنین بویی در زیر بدن نیست. هرگز بوی بهشت از چنین جایی بیرون نمی‌آید و تو باید هر بویی را از جایگاه خودش ببویی.
اصطلاح گم کردن سوراخ دعا ریشه در این حکایت کوتاه مولانا دارد.