مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸۶ – قِصّه آن مُرغِ گرفته که وَصیَّت کرد که بر گُذشته پَشیمانی مَخور تَدارکِ وَقتْ اَنْدیش و روزگار مَبَر در پَشیمانی

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

شخصی پرنده‌ای شکار کرد. پرنده به او گفت: ای مرد تو که گوشت فراوان گاو و گوسفند سیرت نکرده، حال با خوردن من که چیزی نصیبت نمی‌شود. پس اگر رهایم کنی سه پند به تو دهم که سعادتمند شوی. اول پند را در دستت می‌دهم، دوم را وقتی بر دیوار خانه‌ات نشتم و سوم را وقتی بر شاخ درخت.

پند اولم این است که هرگز بر گذشته حسرت مخور. این را گفت و پرید و بر دیوار نشست. سپس گفت: پند دوم این است که هرگز سخن محال از کسی قبول نکن. و بعد بر شاخ درخت پرید و رو به مرد گفت: ای مرد در شکم من مروارید گرانبهایی به وزن ده درم است که می‌توانستی با آن توانگر شوی. مرد با شنیدن این سخن سخت برآشفت و فریادش به هوا رفت. پرنده گفت مگر نگفتم افسوس آنچه گذشت را مخور و بعد مگر نگفتم سخن محال را نپذیر! ای ساده لوح کل وزن من سه درم است چطور می‌توانم مرواریدی چنین در شکم داشته باشم؟! آن مرد گفت پند سوم را هم بگو. پرنده پاسخ داد مگر آن دو را عمل کردی که حال سومی را می‌خواهی؟!