مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸۷ – چاره اندیشیدنِ آن ماهیِ نیمْ عاقل و خود را مُرده کردن
| ۲۲۶۵ | گفت ماهیِّ دگَر َوقتِ بَلا | چون که مانْد از سایهٔ عاقل جُدا | |
| ۲۲۶۶ | کو سویِ دریا شُد و از غَمْ عَتیق | فَوْت شُد از من چُنان نیکو رَفیق | |
| ۲۲۶۷ | لیکْ زان نَنْدیشَم و بر خود زَنَم | خویشتن را این زمانْ مُرده کُنم | |
| ۲۲۶۸ | پَس بَرآرَم اِشْکَمِ خود بر زَبَر | پُشتْ زیر و می‌رَوَم بر آبْ بر | |
| ۲۲۶۹ | می‌رَوَم بر وِیْ چُنان که خَسْ رَوَد | نی به سَبّاحی چُنان که کَس رَوَد | |
| ۲۲۷۰ | مُرده گردم خویش بِسْپارم به آب | مرگْ پیش از مرگ اَمْن است از عَذاب | |
| ۲۲۷۱ | مرگْ پیش از مرگ اَمْن است ای فَتی | این چُنین فرمود ما را مُصْطَفی | |
| ۲۲۷۲ | گفت موتواکُلُّکُمْ مِن قَبْلِ اَنْ | یَاْتِیَ الْمَوْتُ تَموتوا بِالْفِتَن | |
| ۲۲۷۳ | هم‌چُنان مُرد و شِکَم بالا فَکَنْد | آب می‌بُردَش نِشیب و گَهْ بلند | |
| ۲۲۷۴ | هر یکی زان قاصِدانْ بَسْ غُصّه بُرد | که دریغا ماهیِ بهتر بِمُرد | |
| ۲۲۷۵ | شاد می‌شُد او از آن گفتِ دَریغ | پیش رفت این بازی اَم رَستَم زِ تیغ | |
| ۲۲۷۶ | پَس گرفتش یک صَیادِ اَرجْمُند | پَس بَرو تُف کرد و بر خاکش فَکَند | |
| ۲۲۷۷ | غَلْط غَلْطان رفت پنهان اَنْدَر آب | مانْد آن اَحْمَق هَمی‌کرد اِضْطِراب | |
| ۲۲۷۸ | از چپ و از راست می‌جَست آن سَلیم | تا به جَهْدِ خویش بِرْهانَد گِلیم | |
| ۲۲۷۹ | دام اَفْکندند و اَنْدَر دامْ مانْد | اَحْمَقی او را در آن آتش نِشانْد | |
| ۲۲۸۰ | بر سَرِ آتش به پُشتِ تابه‌یی | با حِماقَت گشت او هم خوابه‌یی | |
| ۲۲۸۱ | او هَمی جوشید از تَفِّ سَعیر | عقل می‌گُفتَش اَلَمْ یَاْتِکْ نَذیر | |
| ۲۲۸۲ | او هَمی‌گفت از شِکَنجه وَزْ بَلا | هَمچو جانِ کافِران قالوا بَلی | |
| ۲۲۸۳ | باز می‌گفت او که گَر این بار من | وا رَهَم زین مِحْنَتِ گَردن‌شِکَن | |
| ۲۲۸۴ | من نَسازَم جُز به دریایی وَطَن | آبگیری را نَسازَم من سَکَن | |
| ۲۲۸۵ | آبِ بی‌حَد جویَم و آمِن شَوَم | تا اَبَد در اَمْن و صِحَّت می‌رَوَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!