مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۸۸ – بَیان آن که عَهْد کردنِ اَحْمَق وَقتِ گِرفتاری و نَدَم هیچ وَفایی ندارد که لَوْرُدُّوا لَعادوالِمانُهُوا عَنْهُ وَاِنَّهُمْ لَکاذَبونَ صُبحِ کاذب وَفا ندارد
| ۲۲۸۶ | عقل می‌گُفتَش حَماقَت با تواست | با حَماقَت عَهْد را آید شِکَست | |
| ۲۲۸۷ | عقل را باشد وَفایِ عَهْدها | تو نداری عقل رو ای خَربَها | |
| ۲۲۸۸ | عقل را یاد آید از پیمانِ خَود | پَردهٔ نِسْیان بِدَرّ انَد خِرَد | |
| ۲۲۸۹ | چون که عَقلَت نیست نِسْیانْ میرِ توست | دُشمن و باطِل کُنِ تَدبیر توست | |
| ۲۲۹۰ | از کَمیِّ عقلْ پروانه‌یْ خَسیس | یاد نارَد ز آتش و سوز و حَسیس | |
| ۲۲۹۱ | چون که پَرَّش سوخت توبه می‌کُند | آز و نِسْیانَش بر آتش می‌زَنَد | |
| ۲۲۹۲ | ضَبْط و دَرک و حافِظیّ و یادداشت | عقل را باشد که عقلْ آن را فَراشت | |
| ۲۲۹۳ | چون که گوهر نیست تابَش چون بُوَد؟ | چون مُذَکِّر نیست اِیابَش چون بُوَد؟ | |
| ۲۲۹۴ | این تَمنّی هم زِ بی‌عقلیِّ اوست | که نَبینَد کان حَماقَت را چه خوست | |
| ۲۲۹۵ | آن نَدامَت از نَتیجه‌یْ رَنج بود | نه زِ عقلِ روشنِ چون گنج بود | |
| ۲۲۹۶ | چون که شُد رَنج آن نَدامَت شُد عَدَم | می‌نَیَرزَد خاکْ آن توبه وْ نَدَم | |
| ۲۲۹۷ | آن نَدَم از ظُلْمَتِ غَمْ بَست بار | پَس کَلامُ الَّیْلِ یَمْحوهُ النَّهار | |
| ۲۲۹۸ | چون بِرَفت آن ظُلْمَتِ غَم گشت خَوش | هم رَوَد از دلْ نتیجه وْ زاده‌اَش | |
| ۲۲۹۹ | می‌کُند او توبه و پیرِ خِرَد | بانگِ لَوْ رُدُّوا لَعادوا می‌زَنَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!