مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۹۳ – بیان آنکه تن خاکی آدمی هم‌چون آهن نیکو جوهر قابل آینه شدن است تا درو هم در دنیا بهشت و دوزخ و قیامت و غیر آن معاینه بنماید نه بر طریق خیال
| ۲۴۶۸ | پَس چو آهن گَرچه تیره‌هَیکلی | صَیقلی کُن صَیقلی کُن صَیقلی | |
| ۲۴۶۹ | تا دِلَت آیینه گردد پر صُوَر | اَنْدَرو هر سو مَلیحی سیمْ‌بَر | |
| ۲۴۷۰ | آهن اَرْچه تیره و بی‌نور بود | صیقلی آن تیرگی از وِیْ زُدود | |
| ۲۴۷۱ | صَیقلی دید آهن و خوش کرد رو | تا که صورت‌ها توان دید اَنْدَرو | |
| ۲۴۷۲ | گَر تَنِ خاکی غَلیظ و تیره است | صَیقَلش کُن زان که صَیْقل گیره است | |
| ۲۴۷۳ | تا دَرو اَشکالِ غَیْبی رو دَهَد | عکسِ حوریّ و مَلَک در وِیْ جَهَد | |
| ۲۴۷۴ | صَیْقلِ عَقلَت بِدان داده‌ست حَق | که بِدو روشن شود دل را وَرَق | |
| ۲۴۷۵ | صَیْقلی را بَسته‌یی ای بی‌نماز | وان هوا را کرده‌یی دو دستْ باز | |
| ۲۴۷۶ | گَر هوا را بَند بِنْهاده شود | صَیقلی را دستْ بُگْشاده شود | |
| ۲۴۷۷ | آهنی کآیینه غَیْبی بُدی | جُمله صورت‌ها دَرو مُرْسَل شُدی | |
| ۲۴۷۸ | تیره کردی زَنگ دادی در نَهاد | این بُوَد یَسْعَوْنَ فِی الاَرْضِ الْفَساد | |
| ۲۴۷۹ | تاکُنون کردی چُنین اکنون مَکُن | تیره کردی آب را اَفْزون مَکُن | |
| ۲۴۸۰ | بر مَشوران تا شود این آبْ صاف | وَنْدَرو بین ماه و اَخْتَر در طَواف | |
| ۲۴۸۱ | زان که مَردم هست هَمچون آبِ جو | چون شود تیره نَبینی قَعْرِ او | |
| ۲۴۸۲ | قَعْرِ جو پُر گوهراست و پُر زِ دُرّ | هین مَکُن تیره که هست اَوْصافِ حُرّ | |
| ۲۴۸۳ | جانِ مَردم هست مانندِ هوا | چون به گَرْد آمیخت شُد پَرده‌یْ سَما | |
| ۲۴۸۴ | مانِع آید او زِ دیدِ آفتاب | چون که گَرْدش رفت شُد صافیّ و ناب | |
| ۲۴۸۵ | با کَمالِ تیرگی حَقْ واقِعات | می‌نِمودَت تا رَوی راهِ نَجات |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!