مثنوی مولانا – دفتر چهارم – بخش ۹۴ – باز گفتن موسی علیه‌السلام اسرار فرعون را و واقعات او را ظهر الغیب تا به خبیری حق ایمان آورد یا گمان برد
| ۲۴۸۶ | ز آهنِ تیره به قُدرت می‌نِمود | واقِعاتی که در آخِر خواست بود | |
| ۲۴۸۷ | تا کُنی کمتر تو آن ظُلْم و بَدی | آن هَمی‌دیدیّ و بَتَّر می‌شُدی | |
| ۲۴۸۸ | نَقْش‌هایِ زشتْ خوابَت می‌نِمود | می‌رَمیدی زان و آن نَقْشِ تو بود | |
| ۲۴۸۹ | هَمچو آن زَنگی که در آیینه دید | رویِ خود را زشت و بر آیینه رید | |
| ۲۴۹۰ | که چه زشتی لایِق اینیّ و بَسْ | زشتی‌اَم آنِ تواست ای کورِ خَسْ | |
| ۲۴۹۱ | این حَدَث بر رویِ زشتَت می‌کُنی | نیست بر من زان که هستم روشنی | |
| ۲۴۹۲ | گاه می‌دیدی لِباسَت سوخته | گَهْ دَهان و چَشمِ تو بَر دوخته | |
| ۲۴۹۳ | گاه حیوانْ قاصِدِ خونَت شُده | گَهْ سَرِ خود را به دَندان دَده | |
| ۲۴۹۴ | گَهْ نِگون اَنْدَر میان آبْ ریز | گَه غَریقِ سَیْلِ خون‌آمیز تیز | |
| ۲۴۹۵ | گَهْ نِدات آمد ازین چَرخِ نَقی | که شَقی‌ییّ و شقی‌ییّ و شَقی | |
| ۲۴۹۶ | گَهْ نِدات آمد صَریحا از جِبال | که بُرو هستی زِ اَصْحابُ الْشِّمال | |
| ۲۴۹۷ | گَهْ نِدا می‌آمَدَت از هر جَماد | تا اَبَد فرعونْ در دوزخ فُتاد | |
| ۲۴۹۸ | زین بَتَرها که نمی‌گویم زِ شَرم | تا نگردد طَبْعِ مَعْکوسِ تو گرم | |
| ۲۴۹۹ | اندکی گفتم به تو ای ناپَذیر | زَ اَنْدکی دانی که هستم من خَبیر | |
| ۲۵۰۰ | خویشتن را کور می‌کردیّ و مات | تا نَیَندیشی زِ خواب و واقِعات | |
| ۲۵۰۱ | چند بُگْریزی؟ نَکْ آمد پیشِ تو | کوریِ اِدْراکِ مَکْراَنْدیشِ تو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!