مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۱۰۴ – بیانِ دَعوی که عینِ آن دَعوی گواهِ صِدْقِ خویش است
| ۳۵۸۵ | گَر تو هستی آشنایِ جانِ من | نیست دَعوی گفتِ مَعنی‌لانِ من | |
| ۳۵۸۶ | گَر بگویم نیمْ‌شب پیشِ تواَم | هین مَتَرس از شب، که من خویشِ تواَم | |
| ۳۵۸۷ | این دو دَعوی پیشِ تو مَعنی بُوَد | چون شِناسی بانگِ خویشاوندِ خَود | |
| ۳۵۸۸ | پیشی و خویشی دو دَعوی بود لیک | هر دو مَعنی بود پیشِ فَهْمِ نیک | |
| ۳۵۸۹ | قُربِ آوازش گواهی می‌دَهَد | کین دَم از نزدیکِ یاری می‌جَهَد | |
| ۳۵۹۰ | لَذَّتِ آوازِ خویشاوند نیز | شُد گُوا بر صِدْقِ آن خویشِ عزیز | |
| ۳۵۹۱ | باز بی‌اِلْهامِ اَحْمَق کو زِ جَهْل | می‌نَدانَد بانگِ بیگانه زِ اَهْل | |
| ۳۵۹۲ | پیشِ او دَعوی بُوَد گفتارِ او | جَهْلِ او شُد مایهٔ اِنْکارِ او | |
| ۳۵۹۳ | پیشِ زیرکْ کَنْدَرونَش نورهاست | عینِ این آواز مَعنی بود راست | |
| ۳۵۹۴ | یا به تازی گفت یک تازی‌زبان | که هَمی دانم زبانِ تازیان | |
| ۳۵۹۵ | عینِ تازی گُفتَنَش مَعنی بُوَد | گَرچه تازی گُفتَنَش دَعوی بُوَد | |
| ۳۵۹۶ | یا نِویسَد کاتِبی بر کاغذی | کاتِب و خَط خوانم و من اَمْجَدی | |
| ۳۵۹۷ | این نوشته گَرچه خود دَعوی بُوَد | هم نوشته شاهدِ مَعنی بُوَد | |
| ۳۵۹۸ | یا بگوید صوفی‌یی دیدی تو دوش | در میانِ خوابْ سَجّاده به دوش؟ | |
| ۳۵۹۹ | من بُدم آن، وانچه گفتم خواب دَر | با تو اَنْدَر خواب در شَرحِ نَظَر | |
| ۳۶۰۰ | گوش کُن، چون حَلْقه اَنْدَر گوش کُن | آن سُخَن را پیشوایِ هوش کُن | |
| ۳۶۰۱ | چون تو را یاد آید آن خوابْ این سُخُن | مُعْجِزِ نو باشد و زَرِّ کُهُن | |
| ۳۶۰۲ | گَرچه دَعوی می‌نِمایَد این، ولی | جانِ صاحِب‌واقِعه گوید بلی | |
| ۳۶۰۳ | پس چو حِکْمَت ضالهٔ مُؤمن بُوَد | آن زِ هر کِه بِشْنَوَد موقِن بُوَد | |
| ۳۶۰۴ | چون که خود را پیشِ او یابد فقط | چون بُوَد شک، چون کُند او را غَلَط؟ | |
| ۳۶۰۵ | تشنه‌یی را چون بگویی تو شِتاب | در قَدَح آب است، بِسْتان زود آب | |
| ۳۶۰۶ | هیچ گوید تشنه کین دَعوی‌ست، رو | از بَرَم ای مُدَّعی مَهْجور شو؟ | |
| ۳۶۰۷ | یا گُواه و حُجَّتی بِنْما که این | جِنْسِ آب است و ازان ماءِ مَعین؟ | |
| ۳۶۰۸ | یا به طِفْلِ شیر مادر بانگ زد | که بیا من مادرم، هان ای وَلَد؟ | |
| ۳۶۰۹ | طِفْل گوید مادرا حُجَّت بیار | تا که با شیرت بگیرم من قَرار؟ | |
| ۳۶۱۰ | در دلِ هر اُمَّتی کَزْ حَق مَزه‌ست | روی و آوازِ پَیَمبَر مُعْجزه‌ست | |
| ۳۶۱۱ | چون پَیَمبَر از بُرون بانگی زَنَد | جانِ اُمَّت در دَرونْ سَجْده کُند | |
| ۳۶۱۲ | زان که جِنْسِ بانگِ او اَنْدَر جهان | از کسی نَشْنیده باشد گوشِ جان | |
| ۳۶۱۳ | آن غریب از ذوقِ آوازِ غریب | از زبانِ حَق شُنود اِنّی قَریب |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!