مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۱۰۳ – عُذر گفتنِ فقیر به شیخ
| ۳۵۳۸ | پس فَقیر آن شیخ را اَحْوال گفت | عُذر را با آن غَرامَت کرد جُفت | |
| ۳۵۳۹ | مَر سوآلِ شیخ را داد او جواب | چون جواباتِ خَضِر خوب و صَواب | |
| ۳۵۰ | آن جواباتِ سوآلاتِ کَلیم | کِشْ خَضِر بِنْمود از رَبِّ عَلیم | |
| ۳۵۴۱ | گشت مُشکل‌هاش حَل، وَافْزون زِیاد | از پِیِ هر مُشکلَش مِفْتاحْ داد | |
| ۳۵۴۲ | از خَضِر درویش هم میراث داشت | در جوابِ شیخْ هِمَّت بَر گُماشت | |
| ۳۵۴۳ | گفت راهِ اَوْسَط اَرْچه حِکْمَت است | لیک اَوْسَط نیز هم با نِسْبَت است | |
| ۳۵۴۴ | آبِ جو نِسْبَت به اُشتُر هست کم | لیک باشد موش را آن هَمچو یَم | |
| ۳۵۴۵ | هر کِه را باشد وَظیفه چار نان | دو خورَد یا سه خورَد، هست اَوْسَط آن | |
| ۳۵۴۶ | وَرْ خورَد هر چار، دور از اَوْسَط است | او اسیرِ حِرصْ مانندِ بَط است | |
| ۳۵۴۷ | هر کِه او را اِشْتِها دَه نان بُوَد | شِش خورَد، می‌دان که اَوْسَط آن بُوَد | |
| ۳۵۴۸ | چون مرا پنجاه نان هست اِشْتِها | مَر تو را شِش گِرده، هم‌دستیم نی | |
| ۳۵۴۹ | تو به دَهْ رَکْعَت نماز آیی مَلول | من به پانصد دَر نَیایَم در نُحول | |
| ۳۵۵۰ | آن یکی تا کعبه حافی می‌رَوَد | وان یکی تا مَسجد از خود می‌شود | |
| ۳۵۵۱ | آن یکی در پاک‌بازیْ جان بِداد | وین یکی جان کَند تا یک نان بِداد | |
| ۳۵۵۲ | این وَسَط در با نِهایَت می‌رَوَد | که مَر آن را اَوَّل و آخِر بُوَد | |
| ۳۵۵۳ | اَوَّل و آخِر بِبایَد تا در آن | در تَصوّر گُنجَد اَوْسَط یا میان | |
| ۳۵۵۴ | بی‌نِهایَت چون ندارد دو طَرَف | کِی بُوَد او را میانه مُنْصَرَف؟ | |
| ۳۵۵۵ | اَوَّل و آخِر نِشانَش کَس نداد | گفت لَو کانَ لَهُ الْبَحْرُ مِداد | |
| ۳۵۵۶ | هفت دریا گَر شود کُلّی مِداد | نیست مَر پایان شُدن را هیچ امید | |
| ۳۵۵۷ | باغ و بیشه گَر بود یک سَر قَلَم | زین سُخَن هرگز نگردد هیچ کَم | |
| ۳۵۵۸ | آن همه حِبْر و قَلَم فانی شود | وین حَدیثِ بی‌عَدَد باقی بُوَد | |
| ۳۵۵۹ | حالَتِ من خواب را مانَد گَهی | خواب پِنْدارد مَر آن را گُم‌رَهی | |
| ۳۵۶۰ | چَشمِ من خُفته، دِلَم بیدار دان | شَکلِ بی‌کارِ مرا بر کار دان | |
| ۳۵۶۱ | گفت پیغامبر که عَیْنایَ تَنام | لا یَنامُ قَلْبی عَنْ رَبِّ الْاَنام | |
| ۳۵۶۲ | چَشمِ تو بیدار و دلْ خُفته به خواب | چَشمِ من خُفته، دِلَم در فَتْحِ باب | |
| ۳۵۶۳ | مَر دِلَم را پنج حِسِّ دیگر است | حِسِّ دل را هر دو عالَم مَنْظَر است | |
| ۳۵۶۴ | تو زِ ضَعْفِ خود مَکُن در من نگاه | بر تو شب، بر من همان شب چاشْت گاه | |
| ۳۵۶۵ | بر تو زندان، بر من آن زندان چو باغ | عینِ مشغولی مرا گشته فَراغ | |
| ۳۵۶۶ | پایِ تو در گِل، مرا گِل گشته گُل | مَر تو را ماتَم، مرا سور و دُهُل | |
| ۳۵۶۷ | در زمینم با تو ساکِنْ در مَحَل | می‌دَوَم بر چَرخِ هفتم چون زُحَل | |
| ۳۵۶۸ | هم‌نِشینَت من نِیَم، سایه‌یْ من است | بَرتَر از اندیشه‌ها پایه‌یْ من است | |
| ۳۵۶۹ | زان که من زَانْدیشه‌ها بُگْذشته‌ام | خارجِ اَنْدیشه پویان گشته‌ام | |
| ۳۵۷۰ | حاکِمِ اَنْدیشه‌ام، مَحْکوم نی | زان که بَنّا حاکِم آمد بر بِنا | |
| ۳۵۷۱ | جُمله خَلْقان سُخْرهٔ اَنْدیشه‌اَند | زان سَبَب خَسته دل و غَم‌پیشه‌اَند | |
| ۳۵۷۲ | قاصِدا خود را به اَنْدیشه دَهَم | چون بخواهم از میانْشان بَرجَهَم | |
| ۳۵۷۳ | من چو مُرغِ اوجَم، اندیشه مگس | کِی بُوَد بر من مگس را دَستْرَس؟ | |
| ۳۵۷۴ | قاصِدا زیر آیم از اوجِ بُلند | تا شِکَسته‌پایگان بر من تَنَند | |
| ۳۵۷۵ | چون مَلالَم گیرد از سُفْلی صِفات | بَر پَرَم هَمچون طُیور اَلصّافّات | |
| ۳۵۷۶ | پَرِّ من رُسته‌ست هم از ذاتِ خویش | بر نَچَفْسانَم دو پَر من با سِریش | |
| ۳۵۷۷ | جعفرِ طَیّار را پَر جاریه‌ست | جَعفرِ طَرّار را پَر عاریه‌ست | |
| ۳۵۷۸ | نَزدِ آن کِه لَم یَذُقْ دَعوی‌ست این | نَزدِ سُکّانِ اُفُق مَعنی‌ست این | |
| ۳۵۷۹ | لاف و دَعوی باشد این پیشِ غُراب | دیگْ تیّ و پُر یکی پیشِ ذُباب | |
| ۳۵۸۰ | چون که در تو می‌شود لُقْمه گُهَر | تَن مَزَن، چندان که بِتْوانی بِخَور | |
| ۳۵۸۱ | شیخْ روزی بَهرِ دَفْعِ سوءِ ظَن | در لَگَن قَی کرد، پُر دُر شُد لَگَن | |
| ۳۵۸۲ | گوهرِ مَعْقول را مَحْسوس کرد | پیرِ بینا، بَهرِ کَم‌عقلیِّ مَرد | |
| ۳۵۸۳ | چون که در مَعْده شود پاکَت پَلید | قُفْل نِهْ بر حَلْق و پنهان کُن کلید | |
| ۳۵۸۴ | هر کِه در وِیْ لُقمه شُد نورِ جَلال | هر چه خواهد تا خورَد او را حَلال |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!