مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۱۰۲ – تَشْنیعِ صوفیانْ بر آن صوفی که پیشِ شیخ بسیار می‌گوید
| ۳۵۱۸ | صوفیان بر صوفی‌یی شُنْعه زدند | پیشِ شیخِ خانقاهی آمدند | |
| ۳۵۱۹ | شیخ را گفتند دادِ جانِ ما | تو ازین صوفی بِجو ای پیشوا | |
| ۳۵۲۰ | گفت آخِر چه گِله‌ست ای صوفیان | گفت این صوفی سه خو دارد گِران | |
| ۳۵۲۱ | در سُخَن بسیارگو هَمچون جَرَس | در خورِش اَفْزون خورَد از بیست کَس | |
| ۳۵۲۲ | وَرْ بِخُسبَد، هست چون اَصْحابِ کَهْف | صوفیان کردند پیشِ شیخْ زَحْف | |
| ۳۵۲۳ | شیخ رو آوَرْد سویِ آن فَقیر | کِی زِ هر حالی که هست اَوْساط گیر | |
| ۳۵۲۴ | در خَبَر خَیْرُ الْاُمور اَوْساطُها | نافِع آمد زِاعْتِدالْ اَخْلاط‌ها | |
| ۳۵۲۵ | گَر یکی خَلْطی فُزون شُد از عَرَض | در تَنِ مَردم پَدید آید مَرَض | |
| ۳۵۲۶ | بر قَرینِ خویش مَفْزا در صِفَت | کان فِراق آرَد یَقین در عاقِبَت | |
| ۳۵۲۷ | نُطْقِ موسیٰ بُد بر اندازه وَلیک | هم فُزون آمد زِ گفتِ یارِ نیک | |
| ۳۵۲۸ | آن فُزونی با خَضِر آمد شِقاق | گفت رو، تو مُکْثِری، هٰذا فِراق | |
| ۳۵۲۹ | موسیا بسیارگویی، دور شو | وَرْنه با من گُنگ باش و کور شو | |
| ۳۵۳۰ | وَرْ نرفتی، وَزْ سِتیزه شِسْته‌یی | تو به مَعنی رفته‌یی، بُگْسَسته‌یی | |
| ۳۵۳۱ | چون حَدَث کردی تو ناگَهْ در نماز | گویَدَت سویِ طَهارت رو بِتاز | |
| ۳۵۳۲ | وَرْ نرفتی، خُشکْ خَنبان می‌شَوی | خود نمازت رفت پیشین ای غَوی | |
| ۳۵۳۳ | رو بَرِ آن‌ها که هم‌جُفتِ تواَند | عاشقان و تشنهٔ گفتِ تواَند | |
| ۳۵۳۴ | پاسْبان بر خوابْناکان بَرفُزود | ماهیان را پاسْبان حاجَت نبود | |
| ۳۵۳۵ | جامه‌پوشان را نَظَر بر گازُر است | جانِ عُریان را تَجَلّی زیور است | |
| ۳۵۳۶ | یا زِ عُریانان به یک سو باز رو | یا چو ایشان فارغ از تَنْ جامه شو | |
| ۳۵۳۷ | وَرْ نمی‌توانی که کُلّ عُریان شَوی | جامه کَم کُن تا رَهِ اَوْسَط رَوی |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!