مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۱۰۱ – کَراماتِ آن دَرویش که در کَشتی مُتَّهَمَش کردند
| ۳۴۹۰ | بود دَرویشی دَرونِ کَشتی‌یی | ساخته از رَخْتِ مَردی پُشتی‌یی | |
| ۳۴۹۱ | یاوه شُد هَمْیانِ زَر، او خُفته بود | جُمله را جُستَند و او را هم نِمود | |
| ۳۴۹۲ | کین فَقیرِ خُفته را جوییم هم | کرد بیدارَش زِ غَمْ صاحِبْ‌دِرَم | |
| ۳۴۹۳ | که دَرین کَشتی حُرُمدان گُم شُده‌ست | جُمله را جُستیم، نَتْوانی تو رَست | |
| ۳۴۹۴ | دَلْق بیرون کُن، بِرِهنه شو زِ دَلْق | تا زِ تو فارغ شود اوهامِ خَلْق | |
| ۳۴۹۵ | گفت یا رَب مَر غُلامَت را خَسان | مُتَّهَم کردند، فَرمان دَر رَسان | |
| ۳۴۹۶ | چون به دَرد آمد دِل درویش ازان | سَر بُرون کردند هر سو در زمان | |
| ۳۴۹۷ | صد هزاران ماهی از دریایِ ژَرْف | در دَهانِ هر یکی دُرّی شِگَرف | |
| ۳۴۹۸ | صد هزاران ماهی از دریایِ پُر | در دَهانِ هر یکی دُرّ و چه دُرّ | |
| ۳۴۹۹ | هر یکی دُرّی خَراجِ مُلْکَتی | کَزْ اِلٰه است این ندارد شِرکَتی | |
| ۳۵۰۰ | دُرِّ چند اَنْداخت در کَشتیّ و جَست | مَر هوا را ساخت کُرسیّ و نِشَست | |
| ۳۵۰۱ | خوش مُربَّع چون شَهان بر تَختِ خویش | او فَرازِ اوج و کَشتی‌اَش به پیش | |
| ۳۵۰۲ | گفت رو، کَشتی شما را، حَق مرا | تا نباشد با شما دُزدِ گدا | |
| ۳۵۰۳ | تا کِه را باشد خِسارَت زین فِراق | من خوشَمْ جُفتِ حَق و با خَلْقْ طاق | |
| ۳۵۰۴ | نه مرا او تُهْمَتِ دُزدی نَهَد | نه مَهارَم را به غَمّازی دَهَد | |
| ۳۵۰۵ | بانگ کردند اَهْلِ کَشتی کِی هُمام | از چه دادَندَت چُنین عالی مَقام؟ | |
| ۳۵۰۶ | گفت از تُهْمَت نَهادن بر فقیر | وَزْ حَق‌آزاری پِیِ چیزی حَقیر | |
| ۳۵۰۷ | حاشَ لِلَّه، بَلْ زِ تَعْظیمِ شَهان | که نبودم در فَقیرانْ بَدگُمان | |
| ۳۵۰۸ | آن فقیرانِ لَطیفِ خوش‌نَفَس | کَزْ پِیِ تَعْظیمَشان آمد عَبَس | |
| ۳۵۰۹ | آن فقیریْ بَهرِ پیچاپیچ نیست | بَلْ پِیِ آن که به جُز حَق هیچ نیست | |
| ۳۵۱۰ | مُتَّهَم چون دارم آن‌ها را که حَق | کرد اَمینِ مَخْزنِ هفتم طَبَق؟ | |
| ۳۵۱۱ | مُتَّهَم نَفْس است، نی عقلِ شَریف | مُتَّهَم حِسّ است، نه نورِ لَطیف | |
| ۳۵۱۲ | نَفْسْ سوفَسْطایی آمد، می‌زَنَش | کِشْ زدن سازد، نه حُجَّت گُفتَنَش | |
| ۳۵۱۳ | مُعجزه بیند، فُروزَد آن زمان | بَعد ازان گوید خیالی بود آن | |
| ۳۵۱۴ | وَرْ حقیقت بود آن دیدِ عَجَب | چون مُقیمِ چَشم نامَد روز و شب؟ | |
| ۳۵۱۵ | آن مُقیمِ چَشمِ پاکان می‌بُوَد | نی قَرینِ چَشمِ حیوان می‌شود | |
| ۳۵۱۶ | کان عَجَب زین حِسّ دارد عار و نَنْگ | کِی بُوَد طاووس اَنْدَر چاهِ تَنگ؟ | |
| ۳۵۱۷ | تا نگویی مَر مرا بسیارگو | من زِ صد یک گویم و آن هَمچو مو |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!