مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۳۳ – عکسِ تَعظیمِ پیغامِ سُلَیمان در دلِ بِلقیس از صورتِ حَقیرِ هُدهُد
| ۱۶۰۴ | رَحمَتِ صد تو بَر آن بِلْقیس باد | که خدایش عقلِ صَد مَرده بِداد | |
| ۱۶۰۵ | هُدهُدی نامه بیاوَرْد و نِشان | از سُلَیمان چند حَرفی با بَیان | |
| ۱۶۰۶ | خوانْد او آن نکته‌هایِ با شُمول | با حِقارَت نَنْگَرید اَنْدر رَسول | |
| ۱۶۰۷ | جسمْ هُدهُد دید و جانْ عَنْقاش دید | حِسْ چو کَفّی دید و دلْ دَریاش دید | |
| ۱۶۰۸ | عقلْ با حِسْ زین طِلِسْماتِ دو رَنگ | چون مُحَمَّد با ابوجَهْلان به جنگ | |
| ۱۶۰۹ | کافِران دیدند اَحمَد را بَشَر | چون نَدیدَند از وِیْ اِنْشَقَّ الْقَمَر؟ | |
| ۱۶۱۰ | خاک زن در دیدهٔ حِسْ‌بینِ خویش | دیدهٔ حِسْ دشمنِ عقل است و کیش | |
| ۱۶۱۱ | دیدهٔ حِس را خدا اَعْماش خوانْد | بُت‌پَرَستش گفت و ضِدِّ ماش خوانْد | |
| ۱۶۱۲ | زان که او کَف دید و دریا را نَدید | زان که حالی دید و فردا را نَدید | |
| ۱۶۱۳ | خواجهٔ فردا و حالی، پیشِ او | او نمی‌بینَد زِ گنجی یک تَسو | |
| ۱۶۱۴ | ذَرّه‌یی زان آفتاب آرَد پیام | آفتابْ آن ذَرّه را گردد غُلام | |
| ۱۶۱۵ | قَطْره‌یی کَزْ بَحْرِ وَحْدت شُد سَفیر | هفت بَحْر آن قَطْره را باشد اسیر | |
| ۱۶۱۶ | گَر کَفِ خاکی شود چالاکِ او | پیشِ خاکَش سَر نَهَد اَفْلاکِ او | |
| ۱۶۱۷ | خاکِ آدم چون که شُد چالاکِ حَق | پیشِ خاکَش سَر نَهَند اَمْلاکِ حَق | |
| ۱۶۱۸ | اَلسَّماءُ انْشَقَّتْ آخِر از چه بود؟ | از یکی چَشمی که خاکی‌یی گُشود | |
| ۱۶۱۹ | خاک از دُردی نِشینَد زیرِ آب | خاکْ بین کَزْ عَرش بُگْذشت از شِتاب | |
| ۱۶۲۰ | آن لَطافَت پس بِدانْ کَزْ آب نیست | جُز عَطایِ مُبْدِعِ وَهّاب نیست | |
| ۱۶۲۱ | گَر کُند سِفْلی هوا و نار را | وَرْ زِ گُل او بُگْذرانَد خار را | |
| ۱۶۲۲ | حاکِم است و یَفْعَلُ اللهْ ما یَشا | کو زِ عینِ دَرد اَنْگیزد دَوا | |
| ۱۶۲۳ | گَر هوا و نار را سِفْلی کُند | تیرگیّ و دُردی و ثِفْلی کُند | |
| ۱۶۲۴ | وَرْ زمین و آب را عِلْوی کُند | راهِ گَردون را به پا مَطْوی کُند | |
| ۱۶۲۵ | پس یَقین شُد که تُعِزُّ مَن تَشا | خاکی‌یی را گفت پَرها بَرگُشا | |
| ۱۶۲۶ | آتشی را گفت رو، اِبْلیس شو | زیرِ هفتم خاکْ با تَلبیس شو | |
| ۱۶۲۷ | آدمِ خاکی بُرو تو بر سُها | ای بِلیسِ آتشی رو تا ثَری | |
| ۱۶۲۸ | چار طَبْع و عِلَّتِ اولیٰ نی‌اَم | در تَصَرُّف دایما من باقی‌اَم | |
| ۱۶۲۹ | کارِ من بی‌عِلَّت است و مُستقیم | هست تَقدیرم، نه عِلَّت، ای سَقیم | |
| ۱۶۳۰ | عادتِ خود را بِگَردانَم به وَقت | این غُبار از پیش بِنْشانَم به وَقت | |
| ۱۶۳۱ | بَحْر را گویم که هین پُر نار شو | گویَم آتش را که رو گُلْزار شو | |
| ۱۶۳۲ | کوه را گویَم سَبُک شو، هَمچو پَشْم | چَرخ را گویم فُرو در پیشِ چَشم | |
| ۱۶۳۳ | گویم ای خورشید مَقْرون شو به ماه | هر دو را سازم چو دو ابرِ سیاه | |
| ۱۶۳۴ | چَشمهٔ خورشید را سازیم خُشک | چَشمهٔ خون را به فَن سازیم مُشک | |
| ۱۶۳۵ | آفتاب و مَهْ چو دو گاوِ سیاه | یوغْ بر گَردن بِبَندَدْشان اِلٰه |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!