مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۳۶ – عِتاب کردنِ حَقْ تَعالیٰ موسیٰ را عَلَیْهِ السَّلام از بَهرِ آن شَبان
| ۱۷۵۲ | وَحی آمد سویِ موسیٰ از خدا | بَندهٔ ما را زِ ما کردی جُدا | |
| ۱۷۵۳ | تو برایِ وَصل کردن آمدی | یا برایِ فَصْل کردن آمدی؟ | |
| ۱۷۵۴ | تا توانی پا مَنِهْ اَنْدَر فِراق | اَبْغَضُ الْاَشْیاءِ عِنْدی اَلطَّلاق | |
| ۱۷۵۵ | هر کسی را سیرتی بِنْهاده‌ام | هر کسی را اِصْطِلاحی داده‌ام | |
| ۱۷۵۶ | در حَقِ او مَدْح و در حَقِّ تو ذَمْ | در حَقِ او شَهْد و در حَقِّ تو سَمْ | |
| ۱۷۵۷ | ما بَری از پاک و ناپاکی همه | از گِرانْ جانیّ و چالاکی همه | |
| ۱۷۵۸ | من نکردم اَمرْ تا سودی کُنم | بلکه تا بر بَندگانْ جودی کُنم | |
| ۱۷۵۹ | هِنْدوان را اِصْطِلاحِ هِنْد مَدْح | سِنْدیان را اِصْطِلاحِ سِنْد مَدْح | |
| ۱۷۶۰ | من نگردم پاکْ از تَسبیحَشان | پاکْ هم ایشان شوند و دُرفَشان | |
| ۱۷۶۱ | ما زبان را نَنْگَریم و قال را | ما رَوان را بِنْگَریم و حال را | |
| ۱۷۶۲ | ناظِرِ قَلْبیم اگر خاشِع بُوَد | گرچه گفتِ لَفْظ ناخاضِع رَوَد | |
| ۱۷۶۳ | زان که دلْ جوهر بُوَد، گفتن عَرَض | پس طُفَیل آمد عَرَض، جوهر غَرَض | |
| ۱۷۶۴ | چند ازین اَلْفاظ و اِضْمار و مَجاز؟ | سوز خواهم سوز، با آن سوزْ ساز | |
| ۱۷۶۵ | آتشی از عشقْ در جان بَرفُروز | سَر به سَر فکر و عبارت را بِسوز | |
| ۱۷۶۶ | موسیا آدابْ‌دانان دیگرند | سوخته جان و رَوانان دیگرند | |
| ۱۷۶۷ | عاشقان را هر نَفَس سوزیدَنی‌ست | بر دِهِ ویرانْ خَراج و عُشْر نیست | |
| ۱۷۶۸ | گَر خَطا گوید، وِرا خاطی مگو | گَرْ بُوَد پُر خونْ شهید، او را مَشو | |
| ۱۷۶۹ | خونْ شهیدان را زِ آب اولیٰ‌تَر است | این خَطا از صَد صَوابْ اولی‌تَر است | |
| ۱۷۷۰ | در دَرونِ کعبه رَسْمِ قِبْله نیست | چه غَم اَرْ غَوّاص را پاچیله نیست؟ | |
| ۱۷۷۱ | تو زِ سَرمَستانْ قَلاووزی مَجو | جامه‌چاکان را چه فرمایی رَفو؟ | |
| ۱۷۷۲ | مِلَّتِ عشق از همه دین‌ها جُداست | عاشقان را مِلَّت و مَذهَب خداست | |
| ۱۷۷۳ | لَعْل را گَر مُهْر نَبْوَد، باک نیست | عشقْ در دریایِ غَمْ غَمناک نیست |
دکلمه_مثنوی
ممنون بابت زحماتتون