مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۵۰ – تنها کردنِ باغبانْ، صوفی و فَقیه و عَلَوی را از هَمدیگَر
| ۲۱۶۹ | باغْبانی چون نَظَر در باغ کرد | دید چون دُزدان به باغِ خود سه مَرد | |
| ۲۱۷۰ | یک فَقیه و یک شَریف و صوفی‌یی | هر یکی شوخی، بَدی، لا یُوفی‌یی | |
| ۲۱۷۱ | گفت با این‌ها مرا صد حُجَّت است | لیکْ جمع‌اَند و جَماعَت قُوَّت است | |
| ۲۱۷۲ | بَر نَیایم یک تَنه با سه نَفَر | پس بِبُرَّمشان نُخُست از هَمدِگَر | |
| ۲۱۷۳ | هر یکی را من به سویی اَفْکَنَم | چون که تنها شُد، سِبیلَش بَرکَنَم | |
| ۲۱۷۴ | حیله کرد و کرد صوفی را به راه | تا کُند یارانْش را با او تَباه | |
| ۲۱۷۵ | گفت صوفی را بُرو سویِ وُثاق | یک گِلیم آوَر برای این رِفاق | |
| ۲۱۷۶ | رفت صوفی، گفت خَلْوَت با دو یار | تو فَقیهی، وین شَریفِ نامدار | |
| ۲۱۷۷ | ما به فَتویِ تو نانی می‌خوریم | ما به پَرِّ دانشِ تو می‌پَریم | |
| ۲۱۷۸ | وین دِگَر شَهْ‌زاده و سُلطانِ ماست | سَیِّد است از خاندانِ مُصْطَفاست | |
| ۲۱۷۹ | کیست آن صوفیْ شِکَمْ‌خوارِ خَسیس | تا بُوَد با چون شما شاهانْ جَلیس؟ | |
| ۲۱۸۰ | چون بَبایَد، مَر وِرا پَنبه کُنید | هفته‌‌یی بر باغ و راغِ من زَنید | |
| ۲۱۸۱ | باغ چِه بْوَد؟ جانِ من آنِ شماست | ای شما بوده مرا چون چَشمِ راست | |
| ۲۱۸۲ | وَسوَسه کرد و مَر ایشان را فَریفت | آه کَزْ یاران نمی‌بایَد شِکیفت | |
| ۲۱۸۳ | چون به رَهْ کردند صوفی را و رَفت | خَصْم شُد اَنْدر پی‌اَش با چوبِ زَفْت | |
| ۲۱۸۴ | گفت ای سگ صوفی‌یی باشد که تیز | اَنْدَر آیی باغِ ما تو از سِتیز؟ | |
| ۲۱۸۵ | این جُنَیدَت رَه نِمود و بایَزید؟ | از کدامین شیخ و پیرت این رَسید؟ | |
| ۲۱۸۶ | کوفت صوفی را چو تنها یافْتَش | نیم‌کُشتَش کرد و سَر بِشْکافْتَش | |
| ۲۱۸۷ | گفت صوفی آنِ من بُگْذشت، لیک | ای رَفیقان پاسِ خود دارید نیک | |
| ۲۱۸۸ | مَر مَرا اَغْیار دانستید هان | نیستم اَغْیارتَر زین قَلْتَبان | |
| ۲۱۸۹ | آنچه من خوردم، شما را خورْدنی‌ست | وین چُنین شَربَت جَزایِ هر دَنی‌ست | |
| ۲۱۹۰ | این جهانْ کوه است و گفت و گویِ تو | از صَدا هم باز آید سویِ تو | |
| ۲۱۹۱ | چون زِ صوفی گشت فارغْ باغبان | یک بَهانه کرد زان پَس جِنْسِ آن | |
| ۲۱۹۲ | کِی شَریفِ من، بُرو سویِ وُثاق | که زِ بَهرِ چاشْت پُختَم من رُقاق | |
| ۲۱۹۳ | بر دَرِ خانه بگو قَیْماز را | تا بیارَد آن رُقاق و قاز را | |
| ۲۱۹۴ | چون به رَهْ کردَش، بِگُفت ای تیزبین | تو فَقیهی، ظاهر است این و یَقین | |
| ۲۱۹۵ | او شریفی می‌کُند دَعویِّ سَرد | مادرِ او را کِه دانَد تا کِه کرد؟ | |
| ۲۱۹۶ | بر زَن و بر فِعْلِ زن دل می‌نَهید؟ | عقلْ ناقصْ وان‌گَهانی اِعْتِماد؟ | |
| ۲۱۹۷ | خویشتن را بر علیّ و بر نَبی | بَسته است اَنْدَر زمانه بَسْ غَبی | |
| ۲۱۹۸ | هر کِه باشد از زِنا و زانِیان | این بَرَد ظَنْ در حَقِ رَبّانیان | |
| ۲۱۹۹ | هر کِه بَرگردد سَرَش از چَرخ‌ها | هَمچو خود گَردنده بینَد خانه را | |
| ۲۲۰۰ | آنچه گفت آن باغْبانِ بوالْفُضول | حالِ او بُد، دور از اَوْلادِ رَسول | |
| ۲۲۰۱ | گَر نبودی او نتیجه‌یْ مُرتَدان | کِی چُنین گفتی برایِ خاندان؟ | |
| ۲۲۰۲ | خوانْد اَفْسون‌ها، شَنید آن را فَقیه | در پی‌اَش رَفت آن سِتَمکارِ سَفیه | |
| ۲۲۰۳ | گفت ای خَر اَنْدَرین باغَت کِه خوانْد؟ | دُزدی از پیغامبَرَت میراثْ مانْد؟ | |
| ۲۲۰۴ | شیر را بچّه هَمی مانَد بِدو | تو به پیغامبر به چه مانی؟ بگو | |
| ۲۲۰۵ | با شَریف آن کرد مَردِ مُلْتَجی | که کُند با آلِ یاسین خارجی | |
| ۲۲۰۶ | تا چه کین دارند دایم دیو و غول | چون یَزید و شِمْر با آلِ رَسول | |
| ۲۲۰۷ | شُد شَریف از زَخمِ آن ظالِم خَراب | با فَقیه او گفت ما جَستیم از آب | |
| ۲۲۰۸ | پایْ‌دار اکنون که مانْدی فَرد و کَم | چون دُهُل شو، زَخم می‌خور در شِکَم | |
| ۲۲۰۹ | گَر شَریف و لایِق و هَمدَم نِیَم | از چُنین ظالمْ تو را من کَم نِیَم | |
| ۲۲۱۰ | مَر مَرا دادی بِدین صاحِبْ غَرَض | اَحْمَقی کردی تو را بِئْسَ الْعِوَض | |
| ۲۲۱۱ | شُد ازو فارغ، بِیامَد کِی فَقیه | چه فَقیهی؟ ای تو نَنگِ هر سَفیه | |
| ۲۲۱۲ | فَتْوی‌اَت این است ای بُبْریده‌دست | کَنْدَر آییّ و نگویی اَمر هست؟ | |
| ۲۲۱۳ | این چُنین رُخْصَت بِخوانْدی در وَسیط؟ | یا بُده‌ست این مسئله اَنْدَر مُحیط؟ | |
| ۲۲۱۴ | گفت حَقَّسْتَت، بِزَن، دَستَت رَسید | این سِزای آن که از یاران بُرید |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!