مثنوی مولانا – دفتر دوّم – بخش ۵۷ – حَمله بُردنِ سگ بر کورِ گدا
| ۲۳۵۹ | یک سگی در کویْ بر کورِ گدا | حَمله می‌آوَرْد چون شیرِ وَغا | |
| ۲۳۶۰ | سگ کُند آهنگِ دَرویشان به خشم | دَر کَشَد مَهْ خاکِ درویشان به چَشم | |
| ۲۳۶۱ | کورْ عاجز شد زِ بانگ و بیمِ سگ | اَنْدر آمد کور در تَعْظیمِ سگ | |
| ۲۳۶۲ | کِی امیرِ صَیْد وِیْ شیرِ شکار | دستْ دستِ توست، دست از من بِدار | |
| ۲۳۶۳ | کَزْ ضَرورت دُمِّ خَر را آن حکیم | کرد تَعْظیم و لَقَب کردش کَریم | |
| ۲۳۶۴ | گفت او هم از ضَرورت کِی اَسَد | از چو من لاغَر شِکارَت چه رَسَد؟ | |
| ۲۳۶۵ | گور می‌گیرند یارانَت به دشت | کور می‌گیری تو در کوچه به گشت | |
| ۲۳۶۶ | گور می‌جویند یارانَت به صَیْد | کور می‌جویی تو در کوچه به کَیْد | |
| ۲۳۶۷ | آن سگِ عالِمْ شِکارِ گور کرد | وین سگِ بی‌مایه قَصدِ کور کرد | |
| ۲۳۶۸ | عِلْم چون آموخت سگ، رَست از ضَلال | می‌کُند در بیشه‌ها صَیدِ حَلال | |
| ۲۳۶۹ | سگ چو عالِم گشت، شُد چالاکِ زَحْف | سگ چو عارف گشت، شُد اَصْحابِ کَهْف | |
| ۲۳۷۰ | سگ شِناسا شُد که میرِ صَیْد کیست | ای خدا آن نورِ اِشْناسَنده چیست؟ | |
| ۲۳۷۱ | کور نَشْناسَد، نه از بی‌چَشمی است | بلکه این زان است کَزْ جَهْل است مَست | |
| ۲۳۷۲ | نیست خود بی‌چَشم‌تَر کور از زمین | این زمین از فَضْلِ حَق شُد خَصْم بین | |
| ۲۳۷۳ | نورِ موسیٰ دید و موسیٰ را نَواخت | خَسْفِ قارون کرد و قارون را شِناخت | |
| ۲۳۷۴ | رَجْف کرد اَنْدر هَلاکِ هر دَعی | فَهْم کرد از حَقْ که یااَرْضُ ابْلَعی | |
| ۲۳۷۵ | خاک و آب و باد و نارِ با شَرَر | بی‌خَبَر با ما و با حَقْ با خَبَر | |
| ۲۳۷۶ | ما به عکسِ آن زِ غیرِ حَقْ خَبیر | بی‌خَبَر از حَقْ و از چندین نَذیر | |
| ۲۳۷۷ | لاجَرَم اَشْفَقْنَ مِنْها جُمله‌شان | کُند شُد زآمیزِ حیوان حَمله‌شان | |
| ۲۳۷۸ | گفت بیزاریم جُمله زین حَیات | کو بُوَد با خَلْقْ حَی، با حَقْ مَوات | |
| ۲۳۷۹ | چون بِمانْد از خَلْق، گردد او یَتیم | اُنْسِ حَق را قَلْب می‌باید سَلیم | |
| ۲۳۸۰ | چون زِ کوری، دُزد دُزدَد کاله‌یی | می‌کُند آن کورْ عَمْیا ناله‌یی | |
| ۲۳۸۱ | تا نگوید دُزد او را کآن مَنَم | کَزْ تو دُزدیدم، که دُزدِ پُرفَنَم | |
| ۲۳۸۲ | کِی شِناسَد کور دُزدِ خویش را | چون ندارد نورِ چَشم و آن ضیا؟ | |
| ۲۳۸۳ | چون بگوید هم بگیر او را تو سخت | تا بگوید او عَلامَت‌هایِ رَخْت | |
| ۲۳۸۴ | پس جِهادِ اَکْبر آمد عَصرِ دُزد | تا بگوید که چه بُرد آن زنْ بِمُزْد | |
| ۲۳۸۵ | اَوَّلا دُزدید کُحْلِ دیده‌اَت | چون سِتانی، بازْیابی تَبْصِرَت | |
| ۲۳۸۶ | کالهٔ حِکْمَت که گُم کرده‌یْ دل است | پیشِ اَهلِ دل یَقینْ آن حاصِل است | |
| ۲۳۸۷ | کورْدل با جان و با سَمْع و بَصَر | می‌نَدانَد دُزدِ شَیْطان را زَاثَر | |
| ۲۳۸۸ | زَاهْلِ دل جو، از جَماد آن را مَجو | که جَماد آمد خَلایِقْ پیشِ او | |
| ۲۳۸۹ | مَشورت جوینده آمد نَزدِ او | کِی آبِ کودک شُده، رازی بگو | |
| ۲۳۹۰ | گفت رو زین حَلْقه، کین دَر باز نیست | باز گَرد، امروزْ روزِ راز نیست | |
| ۲۳۹۱ | گَر مکان را رَهْ بُدی در لامَکان | هَمچو شیخان بودَمی من بر دُکان |
دکلمه_مثنوی
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!