مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۱۳۷ – رُجوع کردن به قِصّهٔ پَروَردنِ حَق تَعالی نِمْرود را بی‌واسطهٔ مادر و دایه در طِفْلی
| ۴۸۴۴ | حاصِل آن روضه چو باغِ عارفان | از سُموم صَرْصَر آمد در اَمان | |
| ۴۸۴۵ | یک پَلَنگی طِفْلَکانْ نوزاده بود | گفتم او را شیر دِهْ طاعَت نِمود | |
| ۴۸۴۶ | پَس بِدادَش شیر و خِدمَت‌هاش کرد | تا که بالِغ گشت و زَفْت و شیرمَرد | |
| ۴۸۴۷ | چون فِطامَش شُد بگُفتم با پَری | تا در آموزید نُطْق و داوَری | |
| ۴۸۴۸ | پَرورِش دادم مَر او را زان چَمَن | کِی به گفت اَنْدَر بِگُنجَد فَنِّ من؟ | |
| ۴۸۴۹ | داده من اَیّوب را مِهْرِ پدر | بَهْرِ مِهْمانیِّ کرمان بی‌ضَرَر | |
| ۴۸۵۰ | داده کرمان را بَرو مِهْرِ وَلَد | بر پدر من اینْت قُدرت اینْت یَد | |
| ۴۸۵۱ | مادران را دَاْبْ من آموختم | چون بُوَد لُطْفی که من اَفْروختم؟ | |
| ۴۸۵۲ | صد عِنایَت کردم و صد رابِطه | تا بِبینَد لُطفِ من بی‌واسطه | |
| ۴۸۵۳ | تا نباشد از سَبَب در کَشْ‌مَکَش | تا بُوَد هر اِسْتِعانَت از مَنَش | |
| ۴۸۵۴ | وَرْنه تا خود هیچ عُذری نَبْوَدَش | شِکْوَتی نَبْوَد زِ هر یارِ بَدَش | |
| ۴۸۵۵ | این حِضانه دید با صد رابِطه | که بِپَروَردم وِرا بی‌واسِطه | |
| ۴۸۵۶ | شُکرِ او آن بود ای بَنده‌یْ جَلیل | که شُد او نِمْرود و سوزندهی ْ خَلیل | |
| ۴۸۵۷ | هم‌چُنان کین شاه‌زاده شُکرِ شاه | کرد اِسْتِکْبار و اِسْتِکْثارِ جاه | |
| ۴۸۵۸ | که چرا من تابِعِ غَیْری شَوَم | چون که صاحِب مُلْک و اِقْبال نُوَم؟ | |
| ۴۸۵۹ | لُطف‌هایِ شَهْ که ذِکْرِ آن گُذشت | از تَجَبُّر بر دِلَش پوشیده گشت | |
| ۴۸۶۰ | هم‌چُنان نِمْرود آن اَلْطاف را | زیرِ پا بِنْهاد از جَهْل و عَمی | |
| ۴۸۶۱ | این زمان کافِر شُد و رَهْ می‌زَنَد | کِبْر و دَعویِّ خدایی می‌کُند | |
| ۴۸۶۲ | رفته سویِ آسْمانِ با جَلال | با سه کَرکَس تا کُند با من قِتال | |
| ۴۸۶۳ | صد هزاران طِفْلِ بی‌تَلْویم را | کُشته تا یابَد وِیْ ابراهیم را | |
| ۴۸۶۴ | که مَنجِّم گفته کَنْدَر حُکْمِ سال | زاد خواهد دشمنی بَهْرِ قِتال | |
| ۴۸۶۵ | هین بِکُن در دَفْعِ آن خَصْمْ اِحْتیاط | هر کِه می‌زایید می‌کُشت از خُباط | |
| ۴۸۶۶ | کوریِ او رَسْت طِفْلِ وَحْی کَش | مانْد خون‌هایِ دِگَر در گَردَنَش | |
| ۴۸۶۷ | از پدر یابید آن مُلْک ای عَجَب | تا غُرورَش داد ظُلُماتِ نَسَب؟ | |
| ۴۸۶۸ | دیگران را گَر اُم و اَب شُد حِجاب | او زِ ما یابید گوهرها به جیب | |
| ۴۸۶۹ | گُرگِ درنده‌ست نَفْسِ بَد یَقین | چه بَهانه می‌نَهی بر هر قَرین؟ | |
| ۴۸۷۰ | در ضَلالَت هست صد کَل را کُلَه | نَفْسِ زشتِ کُفرْناکِ پُر سَفَه | |
| ۴۸۷۱ | زین سَبَب می‌گویم این بَنده‌یْ فقیر | سِلْسِله از گردنِ سگ بَرمگیر | |
| ۴۸۷۲ | گَر مُعلَّم گشت این سگ هم سگ است | باش ذَلَّتْ نَفْسُهُ کو بَدرَگ است | |
| ۴۸۷۳ | فَرْض می‌آری به جا گَر طایِفی | بر سُهَیلی چون اَدیمِ طایفی | |
| ۴۸۷۴ | تا سُهَیلَت وا خَرَد از شَرِّ پوست | تا شَوی چون موزه‌یی هم‌پایِ دوست | |
| ۴۸۷۵ | جُمله قرآن شَرح خُبْثِ نَفْس‌هاست | بِنْگَر اَنْدَر مُصْحَف آن چَشمَت کجاست؟ | |
| ۴۸۷۶ | ذِکْرِ نَفْسِ عادیان کآلَت بیافت | در قِتالِ اَنْبیا مو می‌شِکافت | |
| ۴۸۷۷ | قَرنْ قَرن از شومِ نَفْسِ بی‌اَدَب | ناگهان اَنْدَر جهان می‌زَد لَهَب |
زان دلخوشیم وشاد که دلدار ما تویی.
یکی از نشانه های عینی خالق مهربان ،مهر مادران هست که در تمام حیات و طبیعت ، مهر مادران والاترین است .
به یقین مهر مادران والاترین نشانه مهربانی کردگار است و این مهر، دستوری ازوست .