مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۳۴ – مَثَل
| ۱۱۳۴ | آن‌چُنان که کارَوانی می‌رَسید | در دِهی آمد دَری را باز دید | |
| ۱۱۳۵ | آن یکی گفت اَنْدَرین بَرْدُ الْعَجوز | تا بِیَندازیم این جا چند روز | |
| ۱۱۳۶ | بانگ آمد نه بِیَنداز از بُرون | وان گَهانی اَنْدَر آ تو اَنْدَرون | |
| ۱۱۳۷ | هم بُرون اَفْکَن هر آنچ اَفْکندنی‌ست | در مَیا با آن که این مَجْلِس سَنی‌ست | |
| ۱۱۳۸ | بُد هِلالْ اُسْتادْدل جانْ‌روشنی | سایِس و بَنده‌یْ امیری مؤمنی | |
| ۱۱۳۹ | سایِسی کردی در آخُر آن غُلام | لیکْ سُلْطانِ سَلاطین بَنده نام | |
| ۱۱۴۰ | آن امیر از حالِ بَنده بی‌خَبَر | که نَبودَش جُز بِلیسانه نَظَر | |
| ۱۱۴۱ | آب و گِل می‌دید و در وِیْ گنج نه | پنج و شش می‌دید و اصلِ پنج نه | |
| ۱۱۴۲ | رَنگِ طین پیدا و نورِ دین نَهان | هر پَیَمبَر این چُنین بُد در جهان | |
| ۱۱۴۳ | آن مَناره دید و در وِیْ مُرغْ نی | بر مَناره شاه‌بازی پُرفَنی | |
| ۱۱۴۴ | وان دُوُم می‌دید مُرغی پَرزَنی | لیکْ مویْ اَنْدَر دَهانِ مُرغْ نی | |
| ۱۱۴۵ | وان که او یَنْظُرْ بِنورِ اللهْ بود | هم زِ مُرغ و هم زِ مو آگاه بود | |
| ۱۱۴۶ | گفت آخِر چَشمْ سویِ مویْ نِهْ | تا نَبینی مو بِنَگْشایَد گِرِه | |
| ۱۱۴۷ | آن یکی گِل دید نَقْشین دو وَحَل | وان دِگَر گِل دید پُر عِلْم و عَمَل | |
| ۱۱۴۸ | تَنْ مَناره عِلْم و طاعَت هَمچو مُرغ | خواه سیصد مُرغ‌گیر و یا دو مُرغ | |
| ۱۱۴۹ | مَردِ اَوْسَط مُرغ‌بین است او و بَسْ | غیرِ مُرغی می‌نَبینَد پیش و پَسْ | |
| ۱۱۵۰ | مویْ آن نوری‌ست پنهانْ آنِ مُرغ | هیچ عاریَّت نباشد کارِ او | |
| ۱۱۵۱ | مرغ کان موی است در مِنقارِ او | هیچ عاریَّت نباشد کارِ او | |
| ۱۱۵۲ | عِلْمِ او از جانِ او جوشَد مُدام | پیشِ او نه مُسْتَعار آمد نه وام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!