مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۳۳ – حِکایَت در تَقْریرِ همین سُخَن
| ۱۱۲۱ | آن یکی اَسبی طَلَب کرد از امیر | گفت رو آن اسبِ اَشْهَب را بگیر | |
| ۱۱۲۲ | گفت آن را من نخواهم گفت چون؟ | گفت او واپَسْ‌رواست و بَسْ حَرون | |
| ۱۱۲۳ | سختْ پَسْ پَسْ می‌رَوَد او سویِ بُن | گفت دُمَّش را به سویِ خانه کُن | |
| ۱۱۲۴ | دُمِّ این اُسْتورِ نَفْسَت شَهْوت است | زین سَبَب پَسْ پَسْ رَوَد آن خودْپَرَست | |
| ۱۱۲۵ | شَهْوتِ او را که دُمّ آمد زِ بُن | ای مُبَدِّل شَهْوَتِ عُقْبیش کُن | |
| ۱۱۲۶ | چون بِبَندی شَهْوَتَش را از رَغیف | سَر کُند آن شَهْوت از عقلِ شَریف | |
| ۱۱۲۷ | هَمچو شاخی که بِبُری از درخت | سَر کُند قُوَّت زِ شاخِ نیک‌بَخْت | |
| ۱۱۲۸ | چون که کردی دُمِّ او را آن طَرَف | گَر رَوَد پَسْ پَسْ رَوَد تا مُکْتَنَف | |
| ۱۱۲۹ | حَبَّذا اَسْبان رامِ پیش‌رو | نه سِپَس‌رو نه حَرونی را گِرو | |
| ۱۱۳۰ | گَرم‌رو چون جسمِ موسیِّ کَلیم | تا به بَحْرَیْنَش چو پَهْنای گِلیم | |
| ۱۱۳۱ | هست هفصدساله راهِ آن حُقُب | که بِکَرد او عَزْم در سَیْران حُب | |
| ۱۱۳۲ | هِمَّتِ سَیْرِ تَنَش چون این بُوَد | سَیْرِ جانَش تا به عِلّییّن بُوَد | |
| ۱۱۳۳ | شَهْسواران در سِباقَت تاختند | خَرْبَطان در پایِگَهْ انداختند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!