مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۷ – در بَیان آن که این غُرور تنها آن هِنْدو را نبود بلک هر آدمی‌یی به چُنین غرور مُبْتَلاست در هر مَرحله‌یی اِلّا مَنْ عَصَمَ اللهُ
| ۳۲۲ | چون بِپیوستی بدان ای زینهار | چند نالی در نَدامَت زارْ زار | |
| ۳۲۳ | نامْ میری و وَزیریّ و شَهی | در نَهانَش مرگ و دَرد و جانْ‌دهی | |
| ۳۲۴ | بَنده باش و بر زمین رو چون سَمَند | چون جنازه نه که بر گَردن بَرَند | |
| ۳۲۵ | جُمله را حَمّال خود خواهد کَفور | چون سَوارِ مُرده آرَنْدَش به گور | |
| ۳۲۶ | بر جنازه هر کِه را بینی به خواب | فارِسِ مَنْصِب شود عالی رِکاب | |
| ۳۲۷ | زان که آن تابوت بر خَلْق است بار | بار بر خَلْقان فَکَندند این کِبار | |
| ۳۲۸ | بارِ خود بر کَس مَنِه بر خویش نِهْ | سَروَری را کَم طَلَب دَرویش بِهْ | |
| ۳۲۹ | مَرکَبِ اَعْناقِ مَردم را مَپا | تا نَیایَد نِقْرِسَت اَنْدَر دو پا | |
| ۳۳۰ | مَرکَبی را کآخِرَش تو دَه دِهی | که به شهری مانی و ویران‌دِهی | |
| ۳۳۱ | دَه دِهَش اکنون که چون شَهرت نِمود | تا نَبایَد رَخْت در ویران گُشود | |
| ۳۳۲ | دَه دِهَش اکنون که صد بُسْتانْت هست | تا نگردی عاجِزِ و ویران‌پَرَست | |
| ۳۳۳ | گفت پیغامبر که جَنَّت از اِله | گَر هَمی‌خواهی زِ کَسْ چیزی مَخواه | |
| ۳۳۴ | چون نخواهی من کَفیلَم مَر تو را | جَنَّتُ الْمَاْوی و دیدارِ خدا | |
| ۳۳۵ | آن صَحابی زین کَفالَت شُد عَیار | تا یکی روزی که گشته بُد سَوار | |
| ۳۳۶ | تازیانه از کَفَش اُفتاد راست | خود فُرو آمد زِ کَسْ آن را نَخواست | |
| ۳۳۷ | آن کِه از دادَش نیاید هیچْ بَد | دانَد و بی‌خواهشی خود می‌دَهَد | |
| ۳۳۸ | وَرْ به اَمْرِ حَق بِخواهی آن رَواست | آن چُنان خواهشْ طَریقِ اَنْبیاست | |
| ۳۳۹ | بَد نَمانَد چون اِشارت کرد دوست | کُفرْایمان شُد چو کُفْر از بَهْرِ اوست | |
| ۳۴۰ | هر بَدی که اَمْرِ او پیش آوَرَد | آن زِ نیکوهایِ عالَم بُگْذَرد | |
| ۳۴۱ | زان صَدَف گَر خسته گردد نیز پوست | دَه مَدِه که صد هزاران دُر دَروست | |
| ۳۴۲ | این سُخَن پایان ندارد بازگَرد | سویِ شاه و هم‌مِزاجِ بازْگَرد | |
| ۳۴۳ | باز رو در کانْ چو زَرِّ دَهْ‌دَهی | تا رَهَد دَسْتانِ تو از دَه‌دِهی | |
| ۳۴۴ | صورتی را چون به دلْ رَهْ می‌دَهند | از نَدامَت آخِرَش دَه می‌دَهَند | |
| ۳۴۵ | دُزد را کان قَطعْ تلْخی می‌زِهَد | ذوقِ دُزدی را چو زن دَه می‌دَهَد | |
| ۳۴۶ | دَه بِدادن دیدی از دَستِ حَزین | دَه بِدادن زین بُریده دست بین | |
| ۳۴۷ | هم چُنان قَلّاب و خونیّ و لَوَند | وَقتِ تلْخی عَیْش را دَه می‌دَهَند | |
| ۳۴۸ | توبه می آرَند هم پَروانه وار | باز نِسیان می کَشَدْشان سویِ کار | |
| ۳۴۹ | هَمچو پروانه زِ دورآن نار را | نورْ دید و بَست آن سو بار را | |
| ۳۵۰ | چون بِیامَد سوخت پَرَّش را گُریخت | باز چون طِفلان فُتاد و مِلح ریخت | |
| ۳۵۱ | بارِ دگَر برگُمان و طَمْعِ سود | خویش زَد برآتشِ آن شمعْ زود | |
| ۳۵۲ | بارِ دیگرسوخت هم واپَس بِجَست | باز کَردَش حِرصِ دل ناسیّ و مَست | |
| ۳۵۳ | آن زمان کَزْسوختن وا می‌جَهَد | هَمچو هِند و شمع را دَه می‌دَهَد | |
| ۳۵۴ | کِی رُخَت تابانْ چو ماهِ شب فُروز | وِی به صُحبَت کاذب و مَغرور سوز | |
| ۳۵۵ | باز از یادَش رَوَد توبه وْ اَنین | کَاْوْهَنَ الرَّحْمنُ کَیْدَ الْکاذِبین |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!