مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۶ – صَبر فرمودنِ خواجهْ مادرِ دختر را که غُلام را زَجْر مَکُن من او را بی‌زَجْر ازین طَمَع باز آوَرَم که نه سیخ سوزد نه کبابْ خامْ مانَد
| ۲۸۴ | گفت خواجه صَبر کُن با او بِگو | که ازو بُبْریم و بِدْهیمَش به تو | |
| ۲۸۵ | تا مگر این از دِلَش بیرون کُنم | تو تماشا کُن که دَفْعَش چون کُنم | |
| ۲۸۶ | تو دِلَش خوش کُن بگو می‌دان دُرُست | که حقیقت دخترِ ما جُفتِ توست | |
| ۲۸۷ | ما نَدانستیم ای خوشْ مُشتری | چون که دانستیم تو اولی تَری | |
| ۲۸۸ | آتشِ ما هم دَرین کانونِ ما | لیلی آنِ ما و تو مَجْنونِ ما | |
| ۲۸۹ | تا خیال و فِکْرِ خوش بر وِیْ زَنَد | فکرِ شیرینْ مَرد را فَربه کُند | |
| ۲۹۰ | جانِوَر فَربه شود لیکْ از عَلَف | آدمی فَربه زِ عِزَّسْت و شَرَف | |
| ۲۹۱ | آدمی فَربه شود از راهِ گوش | جانِوَر فَربه شود از حَلْق و نوش | |
| ۲۹۲ | گفت آن خاتون ازین نَنْگِ مَهین | خود دَهانَم کِی بِجُنبَد اَنْدَرین؟ | |
| ۲۹۳ | این چُنین ژاژی چه خایَم بَهْرِ او؟ | گو بِمیر آن خایِنِ اِبْلیس‌خو | |
| ۲۹۴ | گفت خواجه نی مَتَرس و دَمْ دِهَش | تا رَوَد عِلَّت ازو زین لُطفِ خَوش | |
| ۲۹۵ | دَفْعِ او را دِلْبَرا بر من نویس | هِلْ که صِحَّت یابَد آن باریک ریس | |
| ۲۹۶ | چون بِگُفت آن خسته را خاتون چُنین | می‌نگُنجید از تَبَخْتُر بر زمین | |
| ۲۹۷ | زَفْت گشت و فَربه و سُرخ و شِکُفت | چون گُلِ سُرخ هزاران شُکر گفت | |
| ۲۹۸ | گَهْ گَهی می‌گفت ای خاتونِ من | که مَبادا باشد این دَسْتان و فَن؟ | |
| ۲۹۹ | خواجه جَمعیَّت بِکَرد و دَعوتی | که هَمی‌سازم فَرَج را وَصْلَتی | |
| ۳۰۰ | تا جَماعَت عِشْوه می‌دادند و گان | کِی فَرَج بادَت مُبارک اِتِّصال | |
| ۳۰۱ | تا یَقین‌تَر شُد فَرَج را آن سُخُن | عِلَّت از وِیْ رَفت کُلّ از بیخ و بُن | |
| ۳۰۲ | بَعد از آن اَنْدَر شبِ گِردَک به فَن | اَمْرَدی را بَست حِنّی هَمچو زن | |
| ۳۰۳ | پُر نِگارش کرد ساعِدْ چون عَروس | پَسْ نِمودَش ماکیان دادَش خُروس | |
| ۳۰۴ | مِقْنَعه و حُلّه‌یْ عروسانِ نِکو | کِنْگِ اَمْرَد را بِپوشانید او | |
| ۳۰۵ | شمع را هِنگامِ خَلْوَت زود کُشت | مانْد هِنْدو با چُنان کِنگِ دُرُشت | |
| ۳۰۶ | هِنْدُوَک فریاد می‌کرد و فَغان | از بُرون نَشْنید کَسْ از دَفْ‌زنان | |
| ۳۰۷ | ضَربِ دَفّ و کَفّ و نَعره‌یْ مَرد و زن | کرد پنهان نَعْرهٔ آن نَعْره‌زن | |
| ۳۰۸ | تا به روز آن هِنْدوک را می‌فَشارد | چون بُوَد در پیشِ سگ اَنْبانِ آرْد؟ | |
| ۳۰۹ | روز آوردند طاس و بوغِ زَفْت | رَسْمِ دامادانْ فَرَج حَمّام رَفت | |
| ۳۱۰ | رَفت در حَمّام او رَنْجورْ جان | کونْ دَریده هَمچو دَلْقِ تونیان | |
| ۳۱۱ | آمد از حَمّام در گِردَک فُسوس | پیشِ او بِنْشَست دختر چون عَروس | |
| ۳۱۲ | مادرش آن جا نِشَسته پاسْبان | که نباید کو کُند روزْ اِمْتِحان | |
| ۳۱۳ | ساعتی در وِیْ نَظَر کرد از عِناد | آن گَهان با هر دو دَستَش دَهْ بِداد | |
| ۳۱۴ | گفت کَس را خود مَبادا اِتِّصال | با چو تو ناخوش عَروسِ بَدْ فِعال | |
| ۳۱۵ | روزْ رویَت رویِ خاتونانِ تَر | کیرِ زشتَت شبْ بَتَر از کیرِ خَر | |
| ۳۱۶ | هم‌چُنان جُمله نَعیمِ این جهان | بَسْ خوش است از دورْ پیش از اِمْتِحان | |
| ۳۱۷ | می‌نِمایَد در نَظَر از دورْ آب | چون رَوی نزدیک باشد آن سَراب | |
| ۳۱۸ | گَنْده پیراست او و از بَسْ چاپْلوس | خویش را جِلْوه کُند چون نو عَروس | |
| ۳۱۹ | هین مَشو مَغْرورِ آن گُلْگونه‌اَش | نوشِ نیش‌آلودهٔ او را مَچَش | |
| ۳۲۰ | صَبرکُن کَالصَّبْرُ مِفْتاحُ الْفَرَج | تا نَیُفتی چون فَرَج در صد حَرَج | |
| ۳۲۱ | آشکارا دانه پنهانْ دامِ او | خوش نِمایَد زَ اَوَّلَت اِنْعامِ او |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!