مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۹ – قِصّه‌یی هم در تَقْریرِ این
| ۳۶۰ | شَرْفه‌یی بِشْنید در شب مُعْتَمد | برگرفت آتش‌زَنه کاتَش زَنَد | |
| ۳۶۱ | دُزد آمد آن زمانْ پیشش نِشَست | چون گرفت آن سوخته می‌کرد پَست | |
| ۳۶۲ | می‌نَهاد آن جا سَرِ انگشت را | تا شود اِسْتارهٔ آتشْ فَنا | |
| ۳۶۳ | خواجه می‌پِنْداشت کَزْ خود می‌مُرَد | این نمی‌دید او که دُزدش می‌کُشَد | |
| ۳۶۴ | خواجه گفت این سوخته نَمْناک بود | می‌مُرَد اِسْتاره از تَرّیش زود | |
| ۳۶۵ | بَسْ که ظُلْمَت بود و تاریکی زِ پیش | می‌نَدید آتش‌کُشی را پیشِ خویش | |
| ۳۶۶ | این چُنین آتش‌کُشی اَنْدَر دِلَش | دیدهٔ کافِر نَبینَد از عَمَش | |
| ۳۶۷ | چون نمی‌داند دلِ داننده‌یی | هست با گَردنده گَردانَنده‌یی؟ | |
| ۳۶۸ | چون نمی‌گویی که روز و شب به خَود | بی‌خداوندی کِی آید؟ کِی رَوَد؟ | |
| ۳۶۹ | گِرْدِ مَعْقولات می‌گردی بِبین | این چُنین بی‌عقلیِ خود ای مَهین | |
| ۳۷۰ | خانه با بَنّا بود مَعْقول‌تَر | یا که بی‌بَنّا؟ بگو ای کَم‌هُنر | |
| ۳۷۱ | خَطّ با کاتِب بود مَعْقول‌تَر | یا که بی‌کاتِب؟ بِیَندیش ای پسر | |
| ۳۷۲ | جیمِ گوش و عینِ چَشم و میمِ فَم | چون بُوَد بی‌کاتِبی ای مُتَّهَم؟ | |
| ۳۷۳ | شمعِ روشن بی‌زِ گیرانَنده‌یی | یا بگیرانَندهٔ داننده‌یی؟ | |
| ۳۷۴ | صَنْعَت خوب از کَفِ شَلِّ ضَریر | باشد اولی یا بگیرایی بَصیر؟ | |
| ۳۷۵ | پَسْ چو دانستی که قَهْرَت می‌کُند | بر سَرَت دَبّوس مِحْنَت می‌زَنَد | |
| ۳۷۶ | پَسْ بِکُن دَفعَش چو نِمْرودی به جنگ | سویِ او کَش در هوا تیری خَدَنگ | |
| ۳۷۷ | هَمچو اِسْپاهِ مُغول بر آسْمان | تیر می‌اَنْدازْ دَفْعِ نَزْعِ جان | |
| ۳۷۸ | یا گُریز از وِیْ اگر توانی بُرو | چون رَوی چون در کَفِ اویی گِرو؟ | |
| ۳۷۹ | در عَدَم بودی نَرَستی از کَفَش | از کَفِ او چون رَهی ای دستْ‌خَوش؟ | |
| ۳۸۰ | آرزو جُستن بُوَد بُگْریختن | پیشِ عَدلَش خونِ تَقْوی ریختن | |
| ۳۸۱ | این جهانْ دام است و دانَه‌ش آرزو | دَر گُریز از دام‌ها رویْ آر زو | |
| ۳۸۲ | چون چُنین رَفتی بِدیدی صد گُشاد | چون شُدی در ضِدِّ آن دیدی فَساد | |
| ۳۸۳ | پَسْ پَیَمبَر گفت اِسْتَفْتُوا الْقُلوبْ | گَر چه مُفْتیتان بُرون گوید خُطوب | |
| ۳۸۴ | آرزو بُگْذار تا رَحْم آیَدَش | آزمودی که چُنین می‌بایَدَش | |
| ۳۸۵ | چون نَتانی جُست پَسْ خِدمَت کُنَش | تا رَوی از حَبْسِ او در گُلْشَنَش | |
| ۳۸۶ | دَم به دَم چون تو مُراقِب می‌شَوی | دادْ می‌بینیّ و داور ای غَوی | |
| ۳۸۷ | وَرْ بِبَندی چَشم خود را زِ احْتِجاب | کارِ خود را کِی گذارَد آفتاب؟ |
تعقیب
[…] ۱۲، به نظر می‌رسد و مولانا آن را در مثنوی (دفتر ششم بخش نهم بیت ۳۸۳) عنوان کرده […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!