مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۰۲ – دُعا و شَفاعَتِ دَقوقی در خَلاصِ کَشتی
| ۲۲۰۹ | چون دَقوقی آن قیامَت را بِدید | رَحْمِ او جوشید و اشکِ او دَوید | |
| ۲۲۱۰ | گفت یا رَب مَنْگَر اَنْدَر فِعْلَشان | دَستَشان گیر ای شَهِ نیکو نِشان | |
| ۲۲۱۱ | خوش سَلامَتْشان به ساحِل باز بر | ای رَسیده دستِ تو در بَحْر و بَر | |
| ۲۲۱۲ | ای کریم و ای رَحیمِ سَرمَدی | دَر گُذار از بَدسِگالانْ این بَدی | |
| ۲۲۱۳ | ای بِداده رایگانْ صد چَشم و گوش | بی زِ رِشْوَت بَخْش کرده عقل و هوش | |
| ۲۲۱۴ | پیش از اِسْتِحْقاقْ بَخشیده عَطا | دیده از ما جُمله کُفران و خَطا | |
| ۲۲۱۵ | ای عَظیم از ما گناهانِ عَظیم | تو توانی عَفْو کردن در حَریم | |
| ۲۲۱۶ | ما زِ آز و حِرصْ خود را سوختیم | وین دُعا را هم زِ تو آموختیم | |
| ۲۲۱۷ | حُرمَتِ آن که دُعا آموختی | در چُنین ظُلْمَت چراغْ اَفْروختی | |
| ۲۲۱۸ | هم چُنین می‌رَفت بر لَفْظَش دُعا | آن زمان چون مادرانِ با وَفا | |
| ۲۲۱۹ | اشک می‌رفت از دو چَشمَش وان دُعا | بی‌خود از وِیْ می بَر آمَد بر سَما | |
| ۲۲۲۰ | آن دُعایِ بی‌خودانْ خود دیگر است | آن دُعا زو نیست گفتِ داوَر است | |
| ۲۲۲۱ | آن دُعا حَق می‌کُند چون او فَناست | آن دُعا و آن اِجابَت از خداست | |
| ۲۲۲۲ | واسطه‌یْ مخلوقْ نه اَنْدَر میان | بی‌خَبَر زان لابِه کردن جسم و جان | |
| ۲۲۲۳ | بَندگانِ حَقْ رَحیم و بُردبار | خویِ حَق دارند در اِصْلاحِ کار | |
| ۲۲۲۴ | مِهْربانْ بی‌رِشْوَتانْ یاری‌گَران | در مَقامِ سخت و در روزِ گِران | |
| ۲۲۲۵ | هین بِجو این قوم را ای مُبْتَلا | هین غَنیمَت دارَشان پیش از بَلا | |
| ۲۲۲۶ | رَسْت کَشتی از دَمِ آن پَهْلَوان | وَاهْلِ کَشتی را به جَهْدِ خود گُمان | |
| ۲۲۲۷ | که مگر بازویِ ایشانْ در حَذَر | بر هَدَف انداخت تیری از هُنَر | |
| ۲۲۲۸ | پا رَهانَد روبَهان را در شِکار | وان زِدُم دانند روباهانْ غِرار | |
| ۲۲۲۹ | عشق‌ها با دُمِّ خود بازَند کین | می‌رَهانَد جانِ ما را در کَمین | |
| ۲۲۳۰ | روبَها پا را نِگَه دار از کُلوخ | پا چو نَبْوَد دُمْ چه سود ای چَشمْ‌شوخ | |
| ۲۲۳۱ | ما چو روباهان و پایِ ما کِرام | می‌رَهانَدْمان زِ صدگون اِنْتِقام | |
| ۲۲۳۲ | حیلهٔ باریکِ ما چون دُمِّ ماست | عشق‌ها بازیم با دُمْ چَپّ و راست | |
| ۲۲۳۳ | دُم بِجُنبانیم زِاسْتِدلال و مَکْر | تا که حیران مانَد از ما زَیْد و بَکْر | |
| ۲۲۳۴ | طالِبِ حیرانیِ خَلْقان شُدیم | دستِ طَمْع اَنْدَر اُلوهیَّت زدیم | |
| ۲۲۳۵ | تا به اَفْسونْ مالِکِ دل‌ها شویم | این نمی‌بینیم ما کَنْدَر گَویم | |
| ۲۲۳۶ | در گَوّی و در چَهی ای قَلْتَبان | دست وادار از سِبالِ دیگران | |
| ۲۲۳۷ | چون به بُستانی رَسی زیبا و خَوش | بَعد ازان دامانِ خَلْقان گیر و کَش | |
| ۲۲۳۸ | ای مُقیمِ حَبْسِ چار و پنج و شش | نَغْز جایی دیگران را هم بِکَش | |
| ۲۲۳۹ | ای چو خَربَنده حَریفِ کونِ خَر | بوسه گاهی یافتی ما را بِبَر | |
| ۲۲۴۰ | چون نَدادَت بَندگیِّ دوستْ دَست | مَیْلِ شاهی از کجایت خاسته‌ست؟ | |
| ۲۲۴۱ | در هوایِ آن که گویَنْدَت زِهی | بَسته‌یی در گَردنِ جانَت زِهی | |
| ۲۲۴۲ | روبَها این دُمِّ حیلَت را بِهِل | وَقْف کُن دلْ بر خداوندانِ دل | |
| ۲۲۴۳ | در پَناهِ شیر کَم نایَد کباب | روبَها تو سویِ جیفه کَم شِتاب | |
| ۲۲۴۴ | تو دِلا مَنْظورِ حَق آن گَهْ شَوی | که چو جُزویْ سویِ کُلِّ خود رَوی | |
| ۲۲۴۵ | حَقْ هَمی‌گوید نَظَرْمان در دل است | نیست بر صورت که آن آب و گِل است | |
| ۲۲۴۶ | تو هَمی‌گویی مرا دل نیز هست | دلْ فَرازِ عَرش باشد نه به پَست | |
| ۲۲۴۷ | در گِلِ تیره یَقین هم آب هست | لیکْ زان آبَت نَشایَد آبْ‌دست | |
| ۲۲۴۸ | زان که گَر آب است مَغْلوبِ گِل است | پَس دِل خود را مگو کین هم دل است | |
| ۲۲۴۹ | آن دلی کَزْ آسْمان‌ها بَرتَر است | آن دلِ اَبْدال یا پیغامبر است | |
| ۲۲۵۰ | پاکْ گشته آن زِ گِل صافی شُده | در فُزونی آمده وافی شُده | |
| ۲۲۵۱ | تَرکِ گِل کرده سویِ بَحْر آمده | رَسْته از زندانِ گِل بَحْری شُده | |
| ۲۲۵۲ | آبِ ما مَحْبوسِ گِلْ مانده‌ست هین | بَحْرِ رَحمَت جَذْب کُن ما را زِ طین | |
| ۲۲۵۳ | بَحْر گوید منْ تو را در خود کَشَم | لیکْ می‌لافی که من آبِ خَوشَم | |
| ۲۲۵۴ | لافِ تو مَحْروم می‌دارد تو را | تَرکِ آن پِنْداشت کُن در من دَرآ | |
| ۲۲۵۵ | آبِ گِل خواهد که در دریا رَوَد | گِل گرفته پایِ آب و می‌کَشَد | |
| ۲۲۵۶ | گَر رَهانَد پایِ خود از دستِ گِل | گِل بِمانَد خُشک و او شُد مُسْتَقِل | |
| ۲۲۵۷ | آن کَشیدن چیست از گِلْ آب را؟ | جَذْبِ تو نُقْل و شَرابِ ناب را | |
| ۲۲۵۸ | هم چُنین هر شَهْوتی اَنْدَر جهان | خواهْ مال و خواهْ جاه و خواهْ نان | |
| ۲۲۵۹ | هر یکی زین‌ها تورا مَستی کُند | چون نَیابی آن خُمارَت می‌زَنَد | |
| ۲۲۶۰ | این خُمارِ غَمْ دلیلِ آن شُده‌ست | که بِدان مَفْقودْ مَستی‌اَت بُده‌ست | |
| ۲۲۶۱ | جُز به اندازه‌یْ ضَرورت زین مگیر | تا نگردد غالِب و بر تو امیر | |
| ۲۲۶۲ | سَر کَشیدی تو که من صاحِبْ‌دِلَم | حاجَتِ غَیری ندارم واصِلَم | |
| ۲۲۶۳ | آن چُنان که آب در گِلْ سَر کَشَد | که مَنَم آب و چرا جویَم مَدَد؟ | |
| ۲۲۶۴ | دلْ تو این آلوده را پِنْداشتی | لاجَرَم دلْ زَاهْلِ دلْ بَرداشتی | |
| ۲۲۶۵ | خود رَوا داری که آن دل باشد این | کو بُوَد در عشقِ شیر و اَنْگَبین؟ | |
| ۲۲۶۶ | لُطْفِ شیر و اَنْگَبین عَکسِ دِل است | هر خوشی را آن خوش از دلْ حاصِل است | |
| ۲۲۶۷ | پس بُوَد دلْ جوهر و عالَمْ عَرَض | سایهٔ دلْ چون بُوَد دل را غَرَض؟ | |
| ۲۲۶۸ | آن دلی کو عاشقِ مال است و جاه | یا زَبونِ این گِل و آبِ سیاه | |
| ۲۲۶۹ | یا خیالاتی که در ظُلْمات او | می‌پَرَستَدْشان برایِ گفت و گو | |
| ۲۲۷۰ | دل نباشد غیرِ آن دریایِ نور | دلْ نَظَرگاهْ خدا وآنگاه کور؟ | |
| ۲۲۷۱ | نه دل اَنْدَر صد هزارانْ خاص و عام | در یکی باشد کُدام است؟ آن کدام؟ | |
| ۲۲۷۲ | ریزهٔ دل را بِهِل دل را بِجو | تا شود آن ریزه چون کوهی ازو | |
| ۲۲۷۳ | دلْ مُحیط است اَنْدَرین خِطّه‌یْ وجود | زَرْ هَمی‌اَفْشانَد از اِحْسان و جود | |
| ۲۲۷۴ | از سَلامِ حَقْ سَلامی‌ها نِثار | می‌کُند بر اَهْلِ عالَمْ اِخْتیار | |
| ۲۲۷۵ | هر کِه را دامَن دُرُست است و مُعَد | آن نِثارِ دلْ بر آن کَس می‌رَسَد | |
| ۲۲۷۶ | دامَنِ تو آن نیاز است و حُضور | هین مَنِه در دامَن آن سَنگِ فُجور | |
| ۲۲۷۷ | تا نَدَرَّد دامَنَت زان سنگ‌ها | تا بِدانی نَقْد را از رَنگ‌ها | |
| ۲۲۷۸ | سنگ پُر کردی تو دامَن از جهان | هم زِ سنگِ سیم و زَرْ چون کودکان | |
| ۲۲۷۹ | از خیالِ سیم و زَرْ چون زَر نبود | دامَنِ صِدْقَت دَرید و غَم فُزود | |
| ۲۲۸۰ | کِی نِمایَد کودکان را سَنگْ سَنگ | تا نگیرد عقلْ دامَنْشان به چَنگ؟ | |
| ۲۲۸۱ | پیرْ عقل آمد نه آن مویِ سپید | مو نمی‌گُنجَد دَرین بَخت و امید |
تعقیب
[…] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!