مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۰۶ – شَنیدنِ داوود عَلَیْهِ السَّلامْ سُخَنِ هر دو خَصْم و سوال کردن از مُدَّعیٰ عَلَیْه
| ۲۳۷۷ | چون که داوودِ نَبی آمد بُرون | گفت هین چون است این اَحْوالْ؟ چون؟ | |
| ۲۳۷۸ | مُدَّعی گفت ای نَبیُّ اللهْ داد | گاوِ من در خانه او دَر فُتاد | |
| ۲۳۷۹ | کُشت گاوم را بِپُرسَش که چرا | گاوِ من کُشت او؟ بَیان کُن ماجَرا | |
| ۲۳۸۰ | گفت داوودَش بگو ای بوالْکَرَم | چون تَلَف کردی تو مِلْکِ مُحْترم؟ | |
| ۲۳۸۱ | هین پراکَنده مگو حُجَّت بیار | تا به یک سو گردد این دَعویّ و کار | |
| ۲۳۸۲ | گفت ای داوود بودم هفت سال | روز و شب اَنْدَر دُعا و در سوآل | |
| ۲۳۸۳ | این هَمی‌جُستَم زِ یَزدان کِی خدا | روزی‌یی خواهم حَلال و بی‌عَنا | |
| ۲۳۸۴ | مَرد و زن بر ناله من واقِفَند | کودکانْ این ماجَرا را واصِفَْاند | |
| ۲۳۸۵ | تو بِپُرس از هر کِه خواهی این خَبَر | تا بگوید بی‌شِکَنْجه بی ضَرَر | |
| ۲۳۸۶ | هم هویدا پُرس و هم پنهان زِ خَلْق | که چه می‌گفت این گدایِ ژَندهْ‌دَلْق | |
| ۲۳۸۷ | بَعدِ این جُمله دُعا و این فَغان | گاوی اَنْدَر خانه دیدم ناگهان | |
| ۲۳۸۸ | چَشمِ من تاریک شُد نه بَهرِ لوت | شادیِ آن که قَبول آمد قُنوت | |
| ۲۳۸۹ | کُشتم آن را تا دَهَم در شُکرِ آن | که دُعایِ من شُنود آن غَیْب‌دان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!