مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۳۸ – باز جوابِ اَنْبیا عَلَیْهِمُ السَّلام
| ۲۹۵۶ | اَنْبیا گفتند فالِ زشت و بَد | از میانِ جانَتان دارد مَدَد | |
| ۲۹۵۷ | گَر تو جایی خُفته باشی با خَطَر | اَژدَها در قَصْدِ تو از سویِ سَر | |
| ۲۹۵۸ | مِهْربانی مَر تو را آگاه کرد | که بِجِه زود اَرْنَه اَژْدَرهات خَورْد | |
| ۲۹۵۹ | تو بگویی فالِ بَد چون می‌زَنی؟ | فالِ چه؟ بَرجِه بِبین در روشنی | |
| ۲۹۶۰ | از میانِ فالِ بَد من خود تو را | می‌رَهانم می‌بَرَم سویِ سَرا | |
| ۲۹۶۱ | چون نَبی آگَهْ کُننده‌ست از نَهان | کو بِدید آنچه نَدید اَهْلِ جهان | |
| ۲۹۶۲ | گَر طَبیبی گویَدَت غوره مَخَور | که چُنین رَنْجی بَر آرَد شور و شَر | |
| ۲۹۶۳ | تو بگویی فالِ بَد چون می‌زنی؟ | پَسْ تو ناصِح را مُوَثَّم می‌کُنی | |
| ۲۹۶۴ | وَرْ مُنَجِّم گویَدَت کِامْروز هیچ | آن چُنان کاری مَکُن اَنْدَر پَسیچ | |
| ۲۹۶۵ | صد رَهْ اَرْ بینی دروغِ اَخْتَری | یک دوباره راست آید می‌خَری | |
| ۲۹۶۶ | این نُجومِ ما نَشُد هرگز خِلاف | صُحَّتَش چون مانْد از تو در غِلاف؟ | |
| ۲۹۶۷ | آن طَبیب و آن مُنَجِّم از گُمان | می‌کُنند آگاه و ما خود از عِیان | |
| ۲۹۶۸ | دود می‌بینیم و آتش از کَران | حَمله می‌آرَد به سویِ مُنْکِران | |
| ۲۹۶۹ | تو هَمی‌گویی خَمُش کُن زین مَقال | که زیانِ ماست فالِ شومْ‌فال؟ | |
| ۲۹۷۰ | ای کِه نُصْحِ ناصِحان را نَشْنَوی | فالِ بَد با توست هر جا می‌رَوی | |
| ۲۹۷۱ | اَفْعی‌یی بر پُشتِ تو بَر می‌رَوَد | او زِ بامی بینَدَش آگَهْ کُند | |
| ۲۹۷۲ | گویی‌اَش خاموش غمگینم مَکُن | گوید او خوش باش خود رفت آن سُخُن | |
| ۲۹۷۳ | چون زَنَد اَفْعی دَهان بر گَردَنَت | تَلْخ گردد جُمله شادی کردَنَت | |
| ۲۹۷۴ | پس بِدو گویی همین بود ای فُلان | چون بِنَدْریدی گَریبان در فَغان؟ | |
| ۲۹۷۵ | یا زِ بالایَم تو سنگی می‌زَدی | تا مرا آن جِدْ نِمودیّ و بَدی | |
| ۲۹۷۶ | او بگوید زان ک می‌آزُرْده‌یی | تو بگویی نیکْ شادم کرده‌یی | |
| ۲۹۷۷ | گفت من کردم جوامَردی به پَند | تا رَهانَم من تو را زین خُشک بَنْد | |
| ۲۹۷۸ | از لَئیمی حَقِّ آن نَشْناختی | مایهٔ ایذا و طُغیان ساختی | |
| ۲۹۷۹ | این بُوَد خویِ لَئیمانِ دَنی | بَد کُند با تو چو نیکویی کُنی | |
| ۲۹۸۰ | نَفْس را زین صَبر می‌کُن مُنْحَنیش | که لَئیم است و نَسازَد نیکُویش | |
| ۲۹۸۱ | با کَریمی گَر کُنی اِحْسان سِزَد | مَر یکی را او عِوَض هَفْصد دَهَد | |
| ۲۹۸۲ | با لَئیمی چون کُنی قَهْر و جَفا | بَنده‌یی گردد تورا بَسْ با وَفا | |
| ۲۹۸۳ | کافران کآرَند در نِعْمَتْ جَفا | باز در دوزخ نِداشان رَبَّنا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!