مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۳۹ – حِکْمَتِ آفریدنِ دوزخْ آن جهان و زندانْ این جهانْ تا مَعْبدِ مُتِکَبِّران باشد که اِئْتیا طَوْعًا اَوْ کَرْهًا
| ۲۹۸۴ | که لَئیمان در جَفا صافی شوند | چون وَفا بینَند خود جافی شوند | |
| ۲۹۸۵ | مَسجدِ طاعاتَشان پس دوزخ است | پایْ‌بَندِ مُرغِ بیگانه فَخْ است | |
| ۲۹۸۶ | هست زندان صومعه‌یْ دُزد و لَئیم | کَنْدَرو ذاکِر شود حَق را مُقیم | |
| ۲۹۸۷ | چون عبادت بود مَقْصود از بَشَر | شُد عبادتگاهِ گَردن‌کَش سَقَر | |
| ۲۹۸۸ | آدمی را هست در هر کار دست | لیکْ ازو مَقْصودْ این خِدمَت بُده‌ست | |
| ۲۹۸۹ | ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الاِنْسْ این بِخوان | جُز عبادت نیست مَقْصود از جهان | |
| ۲۹۹۰ | گَرچه مَقْصود از کتابْ آن فَنْ بُوَد | گَر تُواَش بالِش کُنی هم می‌شود | |
| ۲۹۹۱ | لیکْ ازو مَقْصودْ این بالِش نبود | عِلْم بود و دانش و اِرْشاد و سود | |
| ۲۹۹۲ | گَر تو میخی ساختی شمشیر را | بَرگُزیدی بر ظَفَر اِدْبار را | |
| ۲۹۹۳ | گَرچه مَقْصود از بَشَر عِلْم و هُدی‌ست | لیکْ هر یک آدمی را مَعْبَدی‌ست | |
| ۲۹۹۴ | مَعْبَدِ مَردِ کَریمْ اَکْرَمْتَهُ | مَعْبَدِ مَردِ لَئیم اَسْقَمْتَهُ | |
| ۲۹۹۵ | مَر لَئیمان را بِزَن تا سَر نَهَنْد | مَر کَریمان را بِدِه تا بَر دَهَند | |
| ۲۹۹۶ | لاجَرَم حَقْ هر دو مَسجد آفرید | دوزخْ آن‌ها را و این‌ها را مَزید | |
| ۲۹۹۷ | ساخت موسیٰ قُدْس در بابِ صَغیر | تا فُرود آرَنْد سَر قَوْمِ زَحیر | |
| ۲۹۹۸ | زان که جَبّاران بُدَند و سَرفَراز | دوزخ آن بابِ صَغیر است و نیاز |
تعقیب
[…] حواشی استاد فروزانفر: در مثنوی (دفتر سوم بیت ۲۹۸۳ – ۲۹۸۷) در بیان این معنی می‌فرماید [۲] فلک، چوبی که در آن […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!