مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۵۷ – قانِع شُدنِ آن طالِبْ به تَعلیمِ زبانِ مُرغِ خانگی و سگ و اِجابَتِ موسیٰ عَلَیْهِ السَّلام
| ۳۳۰۴ | گفت باری نُطْقِ سگ کو بر دَر است | نُطْقِ مُرغِ خانگی کَاهْلِ پَر است | |
| ۳۳۰۵ | گفت موسیٰ هین تو دانی رو رَسید | نُطْقِ این هر دو شود بر تو پَدید | |
| ۳۳۰۶ | بامْدادان از برایِ اِمْتِحان | ایستاد او مُنْتَظِر بر آسْتان | |
| ۳۳۰۷ | خادمه سُفره بِیَفشانْد و فُتاد | پاره نانِ بَیات آثارِ زاد | |
| ۳۳۰۸ | دَر رُبود آن را خروسی چون گِرو | گفت سگ کردی تو بر ما ظُلْم رو | |
| ۳۳۰۹ | دانهٔ گندم توانی خورْد و من | عاجِزَم در دانه خوردن در وَطَن | |
| ۳۳۱۰ | گندم و جو را و باقیِّ حُبوب | می‌توانی خورْد و من نه ای طَروب | |
| ۳۳۱۱ | این لبِ نانی که قِسْمِ ماست نان | می‌رُبایی این قَدَر را از سگان؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!