مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۶۸ – وَفات یافتنِ بِلالْ رَضِیَ اللهُ عَنْهُ با شادی
| ۳۵۱۸ | چون بِلال از ضَعف شُد هَمچون هِلال | رنگِ مرگ افتاد بر رویِ بِلال | |
| ۳۵۱۹ | جُفتِ او دیدش بِگُفتا وا حَرَب | پس بِلالَش گفت نه نه واطَرَب | |
| ۳۵۲۰ | تا کُنون اَنْدَر حَرَب بودم زِ زیست | تو چه دانی؟ مرگْ چون عیش است وچیست | |
| ۳۵۲۱ | این هَمی گفت و رُخَش در عَیْنِ گفت | نَرگس و گُلْبَرگ و لاله می‌شِکُفت | |
| ۳۵۲۲ | تابِ رو و چَشمِ پُر اَنْوارِ او | می گواهی داد بر گفتارِ او | |
| ۳۵۲۳ | هر سِیَه دل می سِیَه دیدی وِرا | مَردمِ دیده سیاه آمد چرا؟ | |
| ۳۵۲۴ | مَردمِ نادیده باشد رو سیاه | مَردمِ دیده بُوَد مِرآتِ ماه | |
| ۳۵۲۵ | خود کِه بیند مَردمِ دیده‌یْ تورا | در جهان جُز مَردمِ دیده‌فَزا؟ | |
| ۳۵۲۶ | چون به غَیرِ مَردمِ دیده‌ش نَدید | پس به غَیرِ او کِه در رَنگَش رَسید؟ | |
| ۳۵۲۷ | پس جُز او جُمله مُقَلِّد آمدند | در صِفاتِ مَردمِ دیده بلند | |
| ۳۵۲۸ | گفت جُفتَش اَلْفِراق ای خوشْ‌خِصال | گفت نه نه اَلْوِصال است اَلْوِصال | |
| ۳۵۲۹ | گفت جُفت امشب غَریبی می‌رَوی | از تَبار و خویشْ غایب می‌شَوی | |
| ۳۵۳۰ | گفت نه نه بلکه امشب جانِ من | می‌رَسَد خود از غَریبی در وَطَن | |
| ۳۵۳۱ | گفت رویَت را کجا بینیم ما؟ | گفت اَنْدَر حَلْقهٔ خاصِ خدا | |
| ۳۵۳۲ | حَلْقهٔ خاصَش به تو پیوسته است | گَر نَظَر بالا کُنی نه سویِ پَست | |
| ۳۵۳۳ | اَنْدَر آن حَلْقه زِ رَبُّ الْعالَمین | نور می‌تابَد چو در حَلْقه نگین | |
| ۳۵۳۴ | گفت ویران گشت این خانه دَریغ | گفت اَنْدَر مَهْ نِگَر مَنْگَر به میغ | |
| ۳۵۳۵ | کرد ویران تا کُند مَعْمورتَر | قَومَم اَنْبُه بود و خانه مُخْتَصَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!