مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۶۱ – دَویدنِ آن شخص به سویِ موسیٰ به زِنْهار چون از خروس خَبَرِ مرگِ خود شَنید
| ۳۳۶۸ | چون شَنید این‌ها دَوان شُد تیز و تَفْت | بر دَرِ موسیٰ کَلیمُ اللهْ رَفت | ||
| ۳۳۶۹ | رو هَمی‌مالید در خاکْ او زِ بیم | که مَرا فریاد رَس زین ای کَلیم | ||
| ۳۳۷۰ | گفت رو بِفْروش خود را و بِرَهْ | چون که اُستا گشته‌یی بَر جِه زِ چَهْ | ||
| ۳۳۷۱ | بر مُسلمانانْ زیان اَنْداز تو | کیسه و هَمْیان ها را کُن دوتو | ||
| ۳۳۷۲ | من دَرونِ خِشْت دیدم این قَضا | که در آیینه عِیان شُد مَر تورا | ||
| ۳۳۷۳ | عاقِلْ اَوَّل بیند آخِر را به دل | اَنْدَر آخِر بیند از دانِش مُقِل | ||
| ۳۳۷۴ | باز زاری کرد کِی نیکو خِصال | مَر مرا در سَر مَزَن در رو مَمال | ||
| ۳۳۷۵ | از من آن آمد که بودم ناسِزا | ناسِزایَم را تو دِهْ حُسْنُ الْجَزا | ||
| ۳۳۷۶ | گفت تیری جَسْت از شَسْت ای پسر | نیست سُنَّت کایَد آن واپَسْ به سَر | ||
| ۳۳۷۷ | لیک دَر خواهم زِ نیکو داوَری | تا که ایمانْ آن زمان با خود بَری | ||
| ۳۳۷۸ | چون که ایمان بُرده باشی زنده‌یی | چون که با ایمانْ رَوی پاینده‌یی | ||
| ۳۳۷۹ | هم در آن دَمْ حال بر خواجه بِگَشت | تا دِلَش شورید و آوَرْدند طَشْت | ||
| ۳۳۸۰ | شورشِ مرگ است نه هَیْضه‌یْ طَعام | قَی چه سودت دارد ای بَدبَختِ خام ؟ | ||
| ۳۳۸۱ | چارْ کَس بُردند تا سویِ وُثاق | ساقْ می‌مالید او بر پُشتِ ساق | ||
| ۳۳۸۲ | پَندِ موسیٰ نَشْنَوی شوخی کُنی | خویشتن بر تیغِ پولادی زَنی | ||
| ۳۳۸۳ | شَرم نایَد تیغ را از جانِ تو | آنِ توست این ای برادر آنِ تو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!