مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۶۰ – خَبَر کردنِ خروس از مرگِ خواجه
| ۳۳۴۴ | لیک فردا خواهد او مُردن یَقین | گاو خواهد کُشت وارث در حَنین | |
| ۳۳۴۵ | صاحِبِ خانه بِخواهد مُرد رفت | روزِ فردا نَکْ رَسیدت لوتِ زَفْت | |
| ۳۳۴۶ | پاره‌هایِ نان و لالَنْگ و طَعام | در میانِ کوی یابَد خاص و عام | |
| ۳۳۴۷ | گاوِ قُربانیّ و نان‌هایِ تَنُک | بر سگان و سایِلان ریزد سَبُک | |
| ۳۳۴۸ | مرگِ اسب و اَسْتَر و مرگِ غُلام | بُد قَضا گَردانِ این مَغْرورِ خام | |
| ۳۳۴۹ | از زیانِ مال و دَردِ آن گُریخت | مالْ اَفْزون کرد و خونِ خویش ریخت | |
| ۳۳۵۰ | این ریاضَت‌هایِ دَرویشان چراست؟ | کان بَلا بر تَنْ بَقایِ جان‌هاست | |
| ۳۳۵۱ | تا بَقایِ خود نَیابَد سالِکی | چون کُند تَن را سَقیم و هالِکی؟ | |
| ۳۳۵۲ | دست کِی جُنبَد به ایثار و عَمَل | تا نَبینَد داده را جانَش بَدَل؟ | |
| ۳۳۵۳ | آن کِه بِدْهَد بی امیدِ سودها | آن خدای‌ست آن خدای‌ست آن خدا | |
| ۳۳۵۴ | یا وَلیِّ حَق که خویِ حَقْ گرفت | نور گشت و تابِشِ مُطْلَق گرفت | |
| ۳۳۵۵ | کو غَنیّ است و جُز او جُمله فَقیر | کِی فَقیری بی عِوَض گوید که گیر؟ | |
| ۳۳۵۶ | تا نَبینَد کودکی که سیب هست | او پیازِ گَنده را نَدْهَد زِ دست | |
| ۳۳۵۷ | این همه بازارْ بَهرِ این غَرَض | بر دُکان‌ها شِسْته بر بویِ عِوَض | |
| ۳۳۵۸ | صد مَتاعِ خوب عَرضه می‌کُنند | وَنْدَرونِ دل عِوَض‌ها می‌تَنَند | |
| ۳۳۵۹ | یک سلامی نَشْنَوی ای مَردِ دین | که نگیرد آخِرت آن آستین | |
| ۳۳۶۰ | بی طَمَع نَشْنیده‌ام از خاص و عام | من سَلامی ای برادر وَالسَّلام | |
| ۳۳۶۱ | جُز سلامِ حَقّ هین آن را بِجو | خانه خانه جا به جا و کو به کو | |
| ۳۳۶۲ | از دَهانِ آدمیِّ خوشْ‌مَشام | هم پیامِ حَق شُنودَم هم سلام | |
| ۳۳۶۳ | وین سلامِ باقیان بر بویِ آن | من هَمی‌نوشَم به دلْ خوش‌تَر زِ جان | |
| ۳۳۶۴ | زان سلامِ او سلامِ حَق شُده‌ست | کاتَشْ اَنْدَر دودمانِ خود زده‌ست | |
| ۳۳۶۵ | مُرده است از خود شُده زنده به رَب | زان بُوَد اسرارِ حَقَّش در دو لب | |
| ۳۳۶۶ | مُردنِ تَن در ریاضَت زندگی‌ست | رنج این تَنْ روح را پایَندگی‌ست | |
| ۳۳۶۷ | گوش بِنْهاده بُد آن مَردِ خَبیث | می‌شُنود او از خروسَش آن حَدیث |
🌞
آدمی خوارَند اَغْلَب مَردمان
از سَلامْ عَلیکَ‌شان کَم جو اَمان
دفتر دوم، بخش ۹، بیت ۲۵۱
بی طَمَع نَشْنیده‌ام از خاص و عام
من سَلامی ای برادر وَالسَّلام
دفتر سوم، بخش ۱۶۰، بیت ۳۳۶۰
#مثنوی_مولانا
🙋🏻🙎🏻🙅🏻
☆ دوبیت بالا بطور کلی بدین مفهوم است؛ سلام و علیک و رویِ خوش نشان دادنِ مردم دنیادوست، بی دلیل نیست، حتما خواسته و مقصودی دارند، فریب آنها را نخور.
#فریب