مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۶۷ – حیله دَفْعِ مَغْبون شُدن در بَیْع و شِرا
| ۳۴۹۵ | آن یکی یاری پَیَمبَر را بِگُفت | که مَنَم در بَیْع‌ها با غَبْنْ جُفْت | |
| ۳۴۹۶ | مَکْرِ هر کَس کو فُروشَد یا خَرَد | هَمچو سِحْر است و زِ راهَم می‌بَرَد | |
| ۳۴۹۷ | گفت در بَیْعی که ترسی از غِرار | شَرط کُن سه روز خود را اختیار | |
| ۳۴۹۸ | که تَأنّی هست از رَحْمانْ یَقین | هست تَعْجیلَت زِ شَیْطانِ لَعین | |
| ۳۴۹۹ | پیشِ سگْ چون لُقمه‌یی نان اَفْکَنی | بو کُند آن گَه خورَد ای مُعْتَنی | |
| ۳۵۰۰ | او به بینی بو کُند ما با خِرَد | هم بِبوییمَش به عقلِ مُنْتَقَد | |
| ۳۵۰۱ | با تَأنّی گشت موجود از خدا | تابه شش روز این زمین و چَرخ‌ها | |
| ۳۵۰۲ | وَرْنه قادر بود کو کُنْ فَیَکون | صد زمین و چَرخ آوَرْدی بُرون | |
| ۳۵۰۳ | آدمی را اَنْدک اَنْدک آن هُمام | تا چِهِل سالَش کُند مَردِ تمام | |
| ۳۵۰۴ | گَرچه قادر بود کَنْدَر یک نَفَس | از عَدَم پَرّان کُند پنجاه کَس | |
| ۳۵۰۵ | عیسی قادر بود کو از یک دُعا | بی‌تَوقُّف بَر جَهانَد مُرده را | |
| ۳۵۰۶ | خالِقِ عیسی بِنَتْوانَد که او | بی‌تَوقُّف مَردم آرَد تو به تو؟ | |
| ۳۵۰۷ | این تَأنّی از پِیِ تَعْلیمِ توست | که طَلَب آهسته باید بی‌سُکُست | |
| ۳۵۰۸ | جو یَکی کوچک که دایم می‌رَوَد | نه نَجِس گردد نه گَنْده می‌شود | |
| ۳۵۰۹ | زین تَأنّی زایَد اِقْبال و سُرور | این تَأنّی بَیْضه دولت چون طیور | |
| ۳۵۱۰ | مُرغ کِی مانَد به بَیْضه ای عَنید؟ | گَرچه از بَیْضه هَمی آید پَدید | |
| ۳۵۱۱ | باش تا اَجْزایِ تو چون بَیْضه‌ها | مُرغ‌ها زایَند اَنْدَر اِنْتِها | |
| ۳۵۱۲ | بَیْضهٔ مار اَرْچه مانَد در شَبَه | بیضه گُنجشک را دور است رَهْ | |
| ۳۵۱۳ | دانهٔ آبی به دانه‌یْ سیب نیز | گَرچه مانَد فَرق‌ها دان ای عزیز | |
| ۳۵۱۴ | بَرگ‌ها هم‌رَنگ باشد در نَظَر | میوه‌ها هر یک بُوَد نوعی دِگَر | |
| ۳۵۱۵ | بَرگ‌هایِ جسم‌ها مانَنْده‌اند | لیک هر جانی به رَیْعی زنده‌اند | |
| ۳۵۱۶ | خَلْق در بازارْ یکسان می‌رَوَند | آن یکی در ذوق و دیگر دَردمَند | |
| ۳۵۱۷ | هم چُنان در مرگْ یکسان می‌رَویم | نیم در خُسران و نیمی خُسرویم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!