مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۷۳ – آدابُ الْمُسْتَمِعین وَالْمُریدین عِنْدَ فَیْضِ الْحِکْمَةَ مِنْ لِسانِ الشَّیخ
۳۶۰۳ | بر مَلولان این مُکَرَّر کردن است | نَزدِ من عُمرِ مُکَرَّر بُردن است | |
۳۶۰۴ | شمع از بَرقِ مُکَرَّر بَر شود | خاکْ از تابِ مُکَرَّر زَر شود | |
۳۶۰۵ | گَر هزاران طالِبَند و یک مَلول | از رِسالَت باز میمانَد رَسول | |
۳۶۰۶ | این رَسولانِ ضَمیرِ رازگو | مُسْتَمِع خواهند اِسْرافیلْخو | |
۳۶۰۷ | نَخْوَتی دارند و کِبْری چون شَهان | چاکَری خواهند از اَهْلِ جهان | |
۳۶۰۸ | تا اَدَبْهاشان به جاگَهْ ناوَری | از رِسالَتْشان چگونه بَر خَوری؟ | |
۳۶۰۹ | کِی رَسانَند آن اَمانَت را به تو | تا نباشی پیشَشان راکِعْ دوتو؟ | |
۳۶۱۰ | هر اَدَبْشان کِی هَمیآید پَسَند | کآمَدند ایشان زِ ایوانِ بُلند؟ | |
۳۶۱۱ | نه گِدایانَند کَزْ هر خِدمَتی | از تو دارند ای مُزَوِّر مِنَّتی | |
۳۶۱۲ | لیکْ با بیرَغْبَتیها ای ضَمیر | صَدْقهٔ سُلطان بِیَفْشان وا مَگیر | |
۳۶۱۳ | اسبِ خود را ای رَسولِ آسْمان | در مَلولان مَنْگَر و اَنْدَر جهان | |
۳۶۱۴ | فَرُّخ آن تُرکی که اِسْتیزه نَهَد | اَسبَش اَنْدَر خَنْدقِ آتش جَهَد | |
۳۶۱۵ | گرم گرداند فَرَس را آن چُنان | که کُند آهنگِ اوجِ آسْمان | |
۳۶۱۶ | چَشم را از غَیْر و غیرت دوخته | هَمچو آتشْ خُشک و تَر را سوخته | |
۳۶۱۷ | گَر پَشیمانی بَرو عَیْبی کُند | آتش اوَّل در پَشیمانی زَنَد | |
۳۶۱۸ | خودْ پَشیمانی نَرویَد از عَدَم | چون بِبینَد گرمیِ صاحِبْقَدَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!