مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۷۴ – شناختنِ هر حیوانی بویِ عَدوِّ خود را و حَذَر کردن و بَطالَت و خَسارَتِ آن کَس که عَدوِّ کسی بُوَد که ازو حَذَر ممکن نیست و فِرار مُمکن نی و مُقابِله مُمکن نی
| ۳۶۱۹ | اسب داند بانگ و بویِ شیر را | گَر چه حیوانْ‌ست اِلّا نادرا | |
| ۳۶۲۰ | بَلْ عَدوِّ خویش را هر جانور | خود بِدانَد از نِشان و از اَثَر | |
| ۳۵۲۱ | روزْ خُفّاشَک نَیارَد بَر پَرید | شبْ بُرون آمد چو دُزدان و چَرید | |
| ۳۶۲۲ | از همه مَحْروم‌تَر خُفّاش بود | که عَدوِّ آفتابِ فاش بود | |
| ۳۶۲۳ | نه تَوانَد در مَصافَش زَخْم خَورْد | نه به نِفْرین تانَدَش مَهْجور کرد | |
| ۳۶۲۴ | آفتابی که بِگَرداند قَفاش | از برایِ غُصّه و قَهْرِ خُفاش | |
| ۳۶۲۵ | غایَتِ لُطْف و کَمالِ او بُوَد | گَرنه خُفّاشَش کجا مانِع شود؟ | |
| ۳۶۲۶ | دُشمنی گیری به حَدِّ خویش گیر | تا بُوَد ممکن که گَردانی اسیر | |
| ۳۶۲۷ | قَطْره با قُلْزُم چو اِسْتیزه کُند | اَبْلَه است او ریشِ خود بَر می‌کَند | |
| ۳۶۲۸ | حیلَتِ او از سِبالَش نَگْذَرد | چَنْبَره‌یْ حُجْره‌یْ قَمَر چون بَر دَرَد؟ | |
| ۳۶۲۹ | با عَدوِّ آفتاب این بُد عِتاب | ای عَدوِّ آفتابِ آفتاب | |
| ۳۶۳۰ | ای عَدوِّ آفتابی کَزْ فَرَش | می‌بِلَرزَد آفتاب و اَخْتَرَش | |
| ۳۶۳۱ | تو عَدوِّ او نه‌یی خَصْمِ خودی | چه غَم آتش را که تو هیزُم شُدی؟ | |
| ۳۶۳۲ | ای عَجَب از سوزِشَت او کَم شود | یا زِ دَردِ سوزِشَت پُر غَم شود؟ | |
| ۳۶۳۳ | رَحمَتَش نه رَحمَتِ آدم بُوَد | که مِزاجِ رَحْمِ آدم غَم بُوَد | |
| ۳۶۳۴ | رَحمَتِ مَخْلوق باشد غُصّه‌ناک | رَحمَتِ حَق از غَم و غُصّه‌ست پاک | |
| ۳۶۳۵ | رَحمَتِ بی‌چون چُنین دان ای پدر | نایَد اَنْدَر وَهْم از وِیْ جُز اَثَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!