مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۸۷ – جواب گفتنِ عاشقْ عاذِلان را و تَهدید کُنندگان را
| ۳۸۸۵ | گفت من مُسْتَسْقی اَم آبَم کَشَد | گَرچه می‌دانم که هم آبَم کُشَد | |
| ۳۸۸۶ | هیچ مُسْتَسْقی بِنَگْریزَد زِ آب | گَر دو صد بارَش کُند مات و خَراب | |
| ۳۸۸۷ | گَر بِیاماسَد مرا دست و شِکَم | عشقِ آب از من نخواهد گشت کَم | |
| ۳۸۸۸ | گویم آن گَهْ که بِپُرسَند از بُطون | کاشکی بَحْرَم رَوان بودی دَرون | |
| ۳۸۸۹ | خیکِ اِشْکَم گو بِدَر از موجِ آب | گَر بِمیرَم هست مرگم مُسْتَطاب | |
| ۳۸۹۰ | من به هر جایی که بینم آبِ جو | رَشْکَم آید بودَمی من جایِ او | |
| ۳۸۹۱ | دستْ چون دَفّ و شِکَم هَمچون دُهُل | طَبْلِ عشقِ آب می‌کوبَم چو گُل | |
| ۳۸۹۲ | گَر بِریزد خونم آن روحُ الْاَمین | جُرعه جُرعه خون خورَم هَمچون زمین | |
| ۳۸۹۳ | چون زمین وچون جَنینْ خونْ‌خواره‌ام | تا که عاشق گشته‌ام این کاره‌ام | |
| ۳۸۹۴ | شب هَمی‌جوشَم در آتش هَمچو دیگ | روز تا شب خون خورَم مانندِ ریگ | |
| ۳۸۹۵ | من پَشیمانَم که مَکْر اَنْگیختَم | از مُرادِ خشمِ او بُگْریختَم | |
| ۳۸۹۶ | گو بِرانْ بر جانِ مَستَم خشمِ خویش | عیدِ قُربانْ اوست و عاشقْ گاومیش | |
| ۳۸۹۷ | گاو اگر خُسبَد وَگَر چیزی خَورَد | بَهرِ عید و ذَبْحِ او می‌پَروَرَد | |
| ۳۸۹۸ | گاوِ موسیٰ دان مرا جانْ داده‌یی | جُزو جُزوَم حَشْرِ هر آزاده‌یی | |
| ۳۸۹۹ | گاوِ موسیٰ بود قُربان گشته‌یی | کمترین جُزوَش حَیاتِ کُشته‌یی | |
| ۳۹۰۰ | بَرجَهید آن کُشته زآسیبَش زِ جا | در خِطابِ اِضْرِبوهُ بَعْضِها | |
| ۳۹۰۱ | یا کِرامی اِذْبَحوا هٰذَا الْبَقَر | اِنْ اَرَدْتُم حَشْرَ اَرْواحِ النَّظَر | |
| ۳۹۰۲ | از جَمادی مُردم و نامی شُدم | وَزْ نَما مُردم به حیوان بَرزَدَم | |
| ۳۹۰۳ | مُردم از حیوانی و آدم شُدم | پَس چه تَرسَم؟ کِی زِ مُردن کَم شُدم؟ | |
| ۳۹۰۴ | حَملهٔ دیگر بِمیرَم از بَشَر | تا بَر آرَم از مَلایِک پَرّ و سَر | |
| ۳۹۰۵ | وَزْ مَلَک هم بایَدَم جَستن زِ جو | کُلُّ شَیْیءٍ هالِکْ اِلّا وَجْهَهُ | |
| ۳۹۰۶ | بارِ دیگر از مَلَک قُربان شَوَم | آنچه اَنْدَر وَهْم نایَد آن شَوَم | |
| ۳۹۰۷ | پس عَدَم گردم عَدَم چون اَرْغَنون | گویدم کِانّا اِلَیْهِ راجِعون | |
| ۳۹۰۸ | مرگ دانْ آنْک اِتِّفاقِ اُمَّت است | کآبِ حیوانی نَهان در ظُلْمَت است | |
| ۳۹۰۹ | هَمچو نیلوفر بُرو زین طَرْفِ جو | هَمچو مُسْتَسْقی حَریص و مرگْ‌جو | |
| ۳۹۱۰ | مرگِ او آب است و او جویایِ آب | می‌خورَد وَاللهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب | |
| ۳۹۱۱ | ای فُسَرده عاشقِ نَنْگین نَمَد | کو زِ بیمِ جانْ زِ جانان می‌دَمَد | |
| ۳۹۱۲ | سویِ تیغِ عشقش ای نَنْگِ زنان | صد هزاران جان نِگَر دَسْتَک‌زَنان | |
| ۳۹۱۳ | جوی دیدی کوزه اَنْدَر جویْ ریز | آب را از جویْ کِی باشد گُریز؟ | |
| ۳۹۱۴ | آبِ کوزه چون در آبِ جو شود | مَحْو گردد در وِی و جو او شود | |
| ۳۹۱۵ | وَصْفِ او فانی شُد و ذاتَش بَقا | زین سِپَس نه کم شود نه بَدلِقا | |
| ۳۹۱۶ | خویش را بر نَخْلِ او آویختم | عُذْرِ آن را که ازو بُگْریختم |
تعقیب
[…] مضمون این سخن را مولانا در مثنوی (دفتر سوم بخش ۱۸۷ از بیت ۳۹۰۲) به نظم […]
[…] که گاهی مولانا به نام و تعبیر عدم آن را یاد می‌کند، پس عَدَم گردم عَدَم چون اَرْغَنون گویدم کِانّا اِلَیْه… آنجا که سیر تکاملی هستی را بیان می‌کند، از جمله انسان، […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!