مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۰۸ – مَثَل زدن در رَمیدنِ کُرِّهٔ اسب از آب خوردن به سَبَبِ شُخولیدنِ سایِسان
| ۴۲۹۳ | آن کِه فرموده‌ست او اَنْدَر خِطاب | کُرِّه و مادر هَمی‌خوردند آب | |
| ۴۲۹۴ | می‌شُخولیدند هر دَم آن نَفَر | بَهِر اسبان که هَلا هین آب خَور | |
| ۴۲۹۵ | آن شُخولیدن به کُرِّه می‌رَسید | سَر هَمی بَرداشت و از خور می‌رَمید | |
| ۴۲۹۶ | مادرش پُرسید کِی کُرِّه چرا | می‌رَمی هر ساعتی زین اِسْتِقا؟ | |
| ۴۲۹۷ | گفت کُرِّه می‌شُخولَند این گروه | زِاتِّفاقِ بانگَشان دارم شِکوه | |
| ۴۲۹۸ | پس دِلَم می‌لَرزَد از جا می‌رَوَد | زِ اتِّفاقِ نَعْره خَوْفَم می‌رَسَد | |
| ۴۲۹۹ | گفت مادر تا جهان بوده‌ست ازین | کارْاَفْزایان بُدَند اَنْدَر زمین | |
| ۴۳۰۰ | هین تو کارِ خویش کُن ای اَرجُمند | زود کایشان ریشِ خود بَر می‌کَنند | |
| ۴۳۰۱ | وَقتْ تَنگ و می‌رَوَد آبِ فَراخ | پیش ازان کَزْ هَجْر گردی شاخْ شاخ | |
| ۴۳۰۲ | شُهره کاریزی‌ست پُر آبِ حَیات | آب کَشْ تا بَر دَمَد از تو نَبات | |
| ۴۳۰۳ | آبِ خِضْر از جویِ نُطْقِ اَوْلیا | می‌خوریم ای تشنهٔ غافل بیا | |
| ۴۳۰۴ | گَر نبینی آب کورانه به فَن | سویِ جو آوَر سَبو در جویْ زَن | |
| ۴۳۰۵ | چون شَنیدی کَنْدَرین جو آب هست | کور را تَقْلید باید کار بَست | |
| ۴۳۰۶ | جو فرو بَر مَشکِ آب‌اَنْدیش را | تا گِران بینی تو مَشکِ خویش را | |
| ۴۳۰۷ | چون گِران دیدی شَوی تو مُسْتَدِل | رَسْت از تَقْلیدِ خُشکْ آنگاه دل | |
| ۴۳۰۸ | گَر نَبینَد کورْ آبِ جو عِیان | لیکْ دانَد چون سَبو بیند گِران | |
| ۴۳۰۹ | که زِ جو اَنْدَر سَبو آبی بِرَفت | کین سَبُک بود و گران شُد ز آب و زَفْت | |
| ۴۳۱۰ | زان که هر بادی مَرا دَر می‌رُبود | باد می‌نَرْبایَدَم ثِقْلَم فُزود | |
| ۴۳۱۱ | مَر سَفیهان را رُبایَد هر هوا | زان که نَبْوَدْشان گِرانیِّ قُویٰ | |
| ۴۳۱۲ | کَشتی‌یی بی‌لَنْگر آمد مَردِ شَر | که زِ بادِ کَژْ نَیابد او حَذَر | |
| ۴۳۱۳ | لَنْگَرِ عقل است عاقل را اَمان | لَنْگری دَر یوزه کُن از عاقِلان | |
| ۴۳۱۴ | او مَدَدهایِ خِرَد چون دَر رُبود | از خَزینه دُرِّ آن دریایِ جود | |
| ۴۳۱۵ | زین چُنین اِمْدادْ دل پُر فَن شود | بِجْهَد از دل چَشمْ هم روشن شود | |
| ۴۳۱۶ | زان که نور از دلْ بَرین دیده نِشَست | تا چو دل شُد دیدهٔ تو عاطِل است | |
| ۴۳۱۷ | دلْ چو بر اَنْوارِ عقلی نیز زد | زان نَصیبی هم به دو دیده دَهَد | |
| ۴۳۱۸ | پس بِدان کآبِ مُبارک ز آسْمان | وَحْیِ دل‌ها باشد و صِدْقِ بَیان | |
| ۴۳۱۹ | ما چو آن کُرِّه هم آبِ جو خوریم | سویِ آن وَسواسِ طاعِنْ نَنْگَریم | |
| ۴۳۲۰ | پِیروِ پیغمبرانی رَهْ سِپَر | طَعْنهٔ خَلْقان همه بادی شُمَر | |
| ۴۳۲۱ | آن خداوندان که رَهْ طی کرده‌اند | گوشْ فا بانگِ سگان کِی کرده‌اند؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!