مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۸۸ – رَسیدنِ آن عاشقْ به معشوقِ خویش چون دست از جانِ خود بِشُست
| ۳۹۱۷ | هَمچو گویی سَجْده کُن بر رو و سَر | جانِبِ آن صَدْر شُد با چَشمِ تَر | |
| ۳۹۱۸ | جُمله خَلْقانْ مُنْتَظِر سَر در هوا | کِشْ بِسوزَد یا بَرآویزَد وِرا | |
| ۳۹۱۹ | این زمان این اَحْمَقِ یک لَخْت را | آن نِمایَد که زمانْ بَدبَخت را | |
| ۳۹۲۰ | هَمچو پروانه شَرَر را نور دید | اَحْمَقانه دَر فُتاد از جانْ بُرید | |
| ۳۹۲۱ | لیکْ شَمعِ عشقْ چون آن شمع نیست | روشن اَنْدَر روشن اَنْدَر روشنی‌ست | |
| ۳۹۲۲ | او به عَکسِ شمع‌هایِ آتشی‌ست | می‌نِمایَد آتش و جُمله خَوشی‌ست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!