مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۱۰ – تَفسیرِ آیَتِ وَاَجْلِبْ عَلَیْهِمْ بِخَیْلِکَ وَ رَجِلِکَ
| ۴۳۲۷ | تو چو عَزْمِ دین کُنی با اِجْتِهاد | دیو بانْگَت بَر زَنَد اَنْدَر نَهاد | |
| ۴۳۲۸ | که مَرو زان سو بِیَندیش ای غَوی | که اسیرِ رنج و درویشی شَوی | |
| ۴۳۲۹ | بی‌نَوا گردی زِ یارانْ وابُری | خوار گردیّ و پَشیمانی خوری | |
| ۴۳۳۰ | تو زِ بیمِ بانگِ آن دیوِ لَعین | وا گُریزی در ضَلالَت از یَقین | |
| ۴۳۳۱ | که هَلا فردا و پَسْ فردا مراست | راهِ دین پویَم که مُهْلَت پیشِ ماست | |
| ۴۳۳۲ | مرگ بینی باز کو از چپّ و راست | می‌کُشَد همسایه را تا بانگْ خاست | |
| ۴۳۳۳ | باز عَزْمِ دین کُنی از بیمِ جان | مَرد سازی خویشتن را یک زمان | |
| ۴۳۳۴ | پس سِلَح بَر بَندی از عِلْم و حِکَم | که من از خَوْفی نیارَم پایْ کَم | |
| ۴۳۳۵ | باز بانگی بَر زَنَد بر تو زِ مَکْر | که بِتَرس و باز گَرد از تیغ فقر | |
| ۴۳۳۶ | باز بُگْریزی زِ راهِ روشنی | آن سِلاحِ عِلْم و فَن را بِفْکَنی | |
| ۴۳۳۷ | سال‌ها او را به بانگی بَنده‌یی | در چُنین ظُلْمَت نَمَد اَفْکَنده‌یی | |
| ۴۳۳۸ | هَیبَتِ بانگِ شیاطینْ خَلْق را | بَند کرده‌ست و گرفته حَلْق را | |
| ۴۳۳۹ | تا چُنان نومید شُد جانْشان زِ نور | که رَوانِ کافِران زَ اهْلِ قُبور | |
| ۴۳۴۰ | این شِکوهِ بانگِ آن مَلْعون بُوَد | هَیبَتِ بانگِ خدایی چون بُوَد؟ | |
| ۴۳۴۱ | هَیبَتِ باز است بر کبکِ نَجیب | مَر مگس را نیست زان هَیبَت نَصیب | |
| ۴۳۴۲ | زان که نَبْوَد باز صَیّادِ مگس | عنکبوتان می مگس گیرند و بَس | |
| ۴۳۴۳ | عنکبوتِ دیو بر چون تو ذُباب | کَرّ و فَر دارد نه بر کَبْک و عُقاب | |
| ۴۳۴۴ | بانگِ دیوانْ گَلْه‌بانِ اَشْقیاست | بانگِ سُلطانْ پاسْبانِ اَوْلیاست | |
| ۴۳۴۵ | تا نیامیزد بِدین دو بانگِ دور | قطره‌یی از بَحْرِ خوش با بَحْرِ شور |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!