مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۹۷ – جواب گفتنِ مِهْمان ایشان را و مَثَل آوردن به دَفْع کردنِ حارِسِ کِشت به بانگِ دَف از کِشتْ شُتُری را که کوسِ مَحْمودی بر پُشتِ او زَدَندی
| ۴۰۸۹ | گفت ای یاران ازان دیوان نِی‌اَم | که زِ لا حَوْلی ضَعیف آید پِی‌اَم | |
| ۴۰۹۰ | کودکی کو حارِسِ کِشتی بُدی | طَبْلَکی در دَفْعِ مُرغانْ می‌زَدی | |
| ۴۰۹۱ | تا رَمیدی مُرغْ زان طَبْلَک زِ کَشت | کِشت از مُرغانِ بَد بی‌خَوْف گشت | |
| ۴۰۹۲ | چون که سُلطان شاهْ محمودِ کَریم | برگُذَر زد آن طَرَف خیمه‌یْ عَظیم | |
| ۴۰۹۳ | با سپاهی هَمچو اِسْتاره‌یْ اَثیر | اَنْبُه و پیروز و صَفْدَر مُلْک‌گیر | |
| ۴۰۹۴ | اُشتُری بُد کو بُدی حَمّالِ کوس | بُختی‌یی بُد پیشِ‌رو هَمچون خروس | |
| ۴۰۹۵ | بانگِ کوس و طَبْل بر وِیْ روز و شب | می‌زدی اَنْدَر رُجوع و در طَلَب | |
| ۴۰۹۶ | اَنْدَر آن مَزْرَع دَر آمَد آن شُتُر | کودک آن طَبْلَک بِزَد در حِفْظِ بُر | |
| ۴۰۹۷ | عاقلی گُفتَش مَزَن طَبْلَک که او | پُختهٔ طَبْل است با آنْش است خو | |
| ۴۰۹۸ | پیشِ او چِه بْوَد تَبوراکِ تو طِفْل | که کَشَد او طَبْلِ سُلطانْ بیست کِفْل؟ | |
| ۴۰۹۹ | عاشقم من کُشتهٔ قُربانِ لا | جانِ من نوبَتْگَهِ طَبْلِ بَلا | |
| ۴۱۰۰ | خود تبوراک است این تَهْدیدها | پیشِ آنچه دیده است این دیده‌ها | |
| ۴۱۰۱ | ای حَریفان من از آن‌ها نیستَم | کَزْ خیالاتی دراین رَهْ بیسْتَم | |
| ۴۱۰۲ | من چو اِسْماعیلیانم بی‌حَذَر | بَلْ چو اسماعیلْ آزادم زِ سَر | |
| ۴۱۰۳ | فارِغَم از طُمْطُراق و از ریا | قُلْ تَعالَوْا گفت جانَم را بیا | |
| ۴۱۰۴ | گفت پیغامبر که جادَ فِی السَّلَف | بِالْعَطیّه مَنْ تَیَقَّنْ بِالْخَلَف | |
| ۴۱۰۵ | هر کِه بیند مَر عَطا را صد عِوَض | زود دَربازَد عَطا را زین غَرَض | |
| ۴۱۰۶ | جُمله در بازار ازان گشتند بَند | تا چو سود افتاد مالِ خود دَهَند | |
| ۴۱۰۷ | زَر در اَنْبان‌ها نِشَسته مُنْتَظِر | تا که سود آید به بَذْل آید مُصِر | |
| ۴۱۰۸ | چون بِبینَد کاله‌یی در رِبْحْ بیش | سرد گردد عشقَش از کالایِ خویش | |
| ۴۱۰۹ | گرم زان مانْده‌ست با آن کو ندید | کاله‌هایِ خویش را رِبْح و مَزید | |
| ۴۱۱۰ | هم چُنین عِلْم و هُنرها و حِرَف | چون بِدید اَفْزون از آن‌ها در شَرَف | |
| ۴۱۱۱ | تا بِهْ از جان نیست جان باشد عزیز | چون بِهْ آمد نامِ جان شُد چیزِ لیز | |
| ۴۱۱۲ | لُعبَتِ مُرده بُوَد جانْ طِفْل را | تا نگشت او در بزرگی طِفْل‌زا | |
| ۴۱۱۳ | این تَصوّر وین تَخَیُّل لُعْبَت است | تا تو طِفْلی پَس بِدانَت حاجَت است | |
| ۴۱۱۴ | چون زِ طِفْلی رَسْت جان شُد در وِصال | فارغ از حِس است و تصویر و خیال | |
| ۴۱۱۵ | نیست مَحْرم تا بگویم بی‌نِفاق | تَن زدم وَاللهُ اَعْلَم بِالْوِفاق | |
| ۴۱۱۶ | مال و تَن بَرف‌اَند ریزانِ فَنا | حَق خَریدارَش که اَللهُ اشْتَریٰ | |
| ۴۱۱۷ | برف‌ها زان از ثَمَن اَوْلیسْتَت | که هَیی در شک یَقینی نیسْتَت | |
| ۴۱۱۸ | وین عَجَب ظَن است در تو ای مَهین | که نمی‌پَرَّد به بُستانِ یَقین | |
| ۴۱۱۹ | هر گُمانْ تشنه‌یْ یَقین است ای پسر | می‌زَنَد اَنْدَر تَزایُد بال و پَر | |
| ۴۱۲۰ | چون رَسَد در عِلْم پَس پَر پا شود | مَر یَقین را عِلْمِ او بویا شود | |
| ۴۱۲۱ | زان که هست اَنْدَر طَریقِ مُفْتَتَن | عِلْمْ کمتر از یَقین و فوقِ ظَن | |
| ۴۱۲۲ | عِلْمْ جویایِ یَقین باشد بِدان | وان یَقینْ جویایِ دید است و عِیان | |
| ۴۱۲۳ | اَنْدَر اَلْهاکُمْ بِجو این را کُنون | از پَسِ کَلًا پَسِ لَوْ تَعْلَمون | |
| ۴۱۲۴ | می‌کَشَد دانش به بینش ای عَلیم | گَر یَقین گشتی بِبینَنْدی جَحیم | |
| ۴۱۲۵ | دید زایَد از یَقین بی اِمْتِهال | آن چُنانْک از ظَنّْ می‌زایَد خیال | |
| ۴۱۲۶ | اَنْدَر اَلْهاکُم بَیانِ این بِبین | که شود عِلْمُ الْیَقین عَیْنُ الْیَقین | |
| ۴۱۲۷ | از گُمان و از یَقین بالاتَرَم | وَزْ مَلامَت بَر نمی‌گردد سَرَم | |
| ۴۱۲۸ | چون دَهانَم خورْد از حَلْوایِ او | چَشمْ‌روشن گشتم و بینایِ او | |
| ۴۱۲۹ | پا نَهَم گُستاخْ چون خانه رَوَم | پا نَلَرزانَم نه کورانه رَوَم | |
| ۴۱۳۰ | آنچه گُل را گفت حَقْ خندانْش کرد | با دلِ من گفت و صد چَندانْش کرد | |
| ۴۱۳۱ | آنچه زد بر سَرو و قَدَّش راست کرد | وانچه از وِیْ نرگس و نسرین بِخَورْد | |
| ۴۱۳۲ | آنچه نِی را کرد شیرینْ جان و دل | وانچه خاکی یافت ازو نَقْشِ چِگِل | |
| ۴۱۳۳ | آنچه ابرو را چُنان طَرّار ساخت | چهره را گُلگونه و گُلْنار ساخت | |
| ۴۱۳۴ | مَر زبان را داد صد اَفْسون‌گَری | وان که کان را داد زَرِّ جَعْفری | |
| ۴۱۳۵ | چون دَرِ زَرّادخانه باز شُد | غَمْزه‌هایّ چَشمْ تیرانداز شُد | |
| ۴۱۳۶ | بر دِلَم زد تیر و سوداییم کرد | عاشقِ شُکر و شِکَرْخاییم کرد | |
| ۴۱۳۷ | عاشقِ آنم که هر آنْ آنِ اوست | عقل و جانْ جاندارِ یک مَرجانِ اوست | |
| ۴۱۳۸ | من نَلافَم وَرْ بَلافَم هَمچو آب | نیست در آتش‌کُشی‌اَم اِضْطِراب | |
| ۴۱۳۹ | چون بِدُزدَم؟ چون حَفیظِ مَخْزن اوست | چون نباشم سخت‌رو؟ پُشتِ من اوست | |
| ۴۱۴۰ | هر کِه از خورشید باشد پُشت گرم | سخت رو باشد نه بیمْ او را نه شَرم | |
| ۴۱۴۱ | هَمچو رویِ آفتابِ بی‌حَذَر | گشت رویَش خَصْمْ‌سوز و پَرده‌دَر | |
| ۴۱۴۲ | هر پَیَمبَر سخت‌رو بُد در جهانَ | یک سَواره کوفت بر جَیْشِ شَهان | |
| ۴۱۴۳ | رو نگردانید از ترس و غَمی | یک‌تَنه تنها بِزَد بر عالَمی | |
| ۴۱۴۴ | سنگ باشد سخت‌رو و چَشمْ‌شوخ | او نَتَرسَد از جهانِ پُر کُلوخ | |
| ۴۱۴۵ | کآن کُلوخ از خِشْت‌زَن یک‌لَخْت شُد | سنگ از صُنْعِ خدایی سخت شُد | |
| ۴۱۴۶ | گوسفندان گَر بُرونند از حِساب | زَ انْبُهی‌شان کِی بِتَرسَد آن قَصاب؟ | |
| ۴۱۴۷ | کُلُّکُمْ راعٍ نَبی چون راعی است | خَلْق مانندِ رَمه او ساعی است | |
| ۴۱۴۸ | از رَمه چوپان نَتَرسَد در نَبَرد | لیکَشان حافظ بُوَد از گرم و سرد | |
| ۴۱۴۹ | گَر زَنَد بانگی زِ قَهْرْ او بر رَمه | دان زِ مِهْر است آن که دارد بر همه | |
| ۴۱۵۰ | هر زمان گوید به گوشَم بَختِ نو | که تو را غمگین کُنم غمگین مَشو | |
| ۴۱۵۱ | من تورا غمگین و گِریان زان کُنم | تا کِتْ از چَشمِ بَدان پنهان کُنم | |
| ۴۱۵۲ | تَلْخ گردانم زِ غَم‌ها خویِ تو | تا بِگَردد چَشمِ بَد از رویِ تو | |
| ۴۱۵۳ | نه تو صَیّادیّ و جویایِ مَنی | بَنده و اَفْکَندهٔ رایِ مَنی؟ | |
| ۴۱۵۴ | حیله اَنْدیشی که در من دَر رَسی | در فِراق و جُستَنِ من بی‌کسی | |
| ۴۱۵۵ | چاره می‌جویَد پِیِ من دَردِ تو | می‌شُنودَم دوش آهِ سَردِ تو | |
| ۴۱۵۶ | من تَوانَم هم که بی این اِنْتِظار | رَهْ دَهَم بِنْمایَمَت راهِ گُذار | |
| ۴۱۵۷ | تا ازین گِردابِ دورانْ وارَهی | بر سَرِ گنجِ وِصالَم پا نَهی | |
| ۴۱۵۸ | لیکْ شیرینیّ و لَذّاتِ مَقَر | هست بر اندازهٔ رَنجِ سَفَر | |
| ۴۱۵۹ | آن گَهْ ا ز شهر و زِ خویشانْ بَر خوری | کَزْ غریبی رَنج و مِحْنَت‌ها بَری |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!