مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۰۰ – عُذْر گفتنِ کَدْبانو با نَخود و حِکْمَتِ در جوش داشتنِ کَدْبانو نَخود را
| ۴۲۰۴ | آن سِتی گوید وِرا که پیش ازین | من چو تو بودم زِ اجزایِ زمین |
| ۴۲۰۵ | چون بِنوشیدَم جِهادِ آذَری | پس پذیرا گشتم و اَنْدر خَوری |
| ۴۲۰۶ | مدّتی جوشیده‌اَم اَنْدر زَمَن | مدّتی دیگر درونِ دیگِ تَن |
| ۴۲۰۷ | زین دو جوشش قُوَّتِ حس‌ها شدم | روح گشتم پس تورا اُستا شدم |
| ۴۲۰۸ | در جَمادی گُفتَمی زان می‌دَوی | تا شَوی عِلم و صِفاتِ معنوی |
| ۴۲۰۹ | چون شُدم من روح پَس بارِ دگر | جوشِ دیگر کُن زِ حیوانی گُذر |
| ۴۲۱۰ | از خدا می‌خواه تا زین نکته‌ها | دَرنَلَغزیّ و رَسی در منتها |
| ۴۲۱۱ | زان که از قرآن بَسی گُمرَه شدند | زان رَسَن قومی دَرونِ چَهْ شدند |
| ۴۲۱۲ | مَر رَسَن را نیست جُرمی ای عَنود | چون تو را سودایِ سَربالا نبود |
سلام
چرا مصرع‌ها از هم فاصله دارند؟
درود به شما. اصلاح شد.