مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۲۳ – دادْ خواستنِ پَشّه از بادْ به حَضرتِ سُلَیمان عَلَیْهِ السَّلام

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا
روزی روزگاری پشه ای برای شکایت و دادخواهی نزد سلیمان نبی (ع) رفت و اینچنین شاکی شد که: “ای سلیمان، تو در میان آدمی و شیطان و پری عدل گستر هستی و نیز مرغ و ماهی هم در پناه عدل تو زندگی می کنند، به داد ما هم برس چرا که به سبب ظلمی که به ما شده از گشت و گذار در دشت و باغ بی نصیب مانده ایم. تو مشکلات هر موجود ضعیف را حل می کنی. می دانی که پشه در ضعف خود ضرب المثل است و تو در لطف و ترحم مشهوری. ای سلیمان تو قدرت بسیار داری و من ضعیف و ناتوانم. پس به فریاد من هم برس و از من نیز دستگیری کن.” حضرت سلیمان در جواب پشه گفت: بگو ببینم از کی شاکی هستی؟ کدام مغرور متکبری به تو ظلم کرده است؟ مگر در حکومت ما ستمگر و ظالمی یافت می شود که در بند و زندان نبوده و آزاد باشد؟! چون از هنگامی که ما به این دنیا آمدیم، ظلم و ستم رخت بربست و در حکومت ما ظالمی وجود ندارد، همانطور که با تابیدن نور دیگر تاریکی و ظلمتی وجود ندارد. در عهد ما حتی شیاطین (که ریشه ظلم و ستم هستند) هم در خدمت ما هستند و برخی دیگرشان در غل و زنجیر هستند (اشاره با آیات ۳۷ و ۳۸ سوره ص ). مشیت و لطف الهی به این خاطر این ملک و حکومت را به ما سپرده است که در آن به هیچ کسی ستم نشود و آه و ناله کسی به آسمان ها نرود و عرش از ناله یتیم ستم دیده نلرزد. پس ای پشه برای دادخواهی لازم نیست که رو به آسمان ها کنی زیرا که در این حکومت، پادشاهی آسمانی و عادل حکمرانی می کند. پشه گفت من از دست باد شاکی ام که بسیار به ما ظلم می کند. ما از ستم او به تنگ آمده ایم ولی از ترس مجبوریم سکوت کنیم و خون بخوریم.