مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۰۶ – تفسیرِ یا جِبالُ اَوِّبی مَعَهُ وَالطَّیْرَ
| ۴۲۶۹ | رویِ داوود از فَرَش تابان شُده | کوه‌ها اَنْدَر پِی اَش نالان شُده | |
| ۴۲۷۰ | کوه با داوود گشته هم رَهی | هردو مُطربْ مَست در عشقِ شَهی | |
| ۴۲۷۱ | یا جِبالُ اَوِّبی اَمر آمده | هر دو هم‌آواز و هم‌پَرده شُده | |
| ۴۲۷۲ | گفت داوودا تو هِجْرت دیده‌یی | بَهرِ من از هم دَمان بُبْریده‌یی | |
| ۴۲۷۳ | ای غَریبِ فَردِ بی‌مونِس شُده | آتشِ شوق از دِلَت شُعله زده | |
| ۴۲۷۴ | مُطربان خواهیّ و قَوّال و نَدیم | کوه‌ها را پیشَت آرَد آن قدیم | |
| ۴۲۷۵ | مُطرب و قَوّال و سُرنایی کُند | کُهْ به پیشَت بادْپیمایی کُند | |
| ۴۲۷۶ | تا بِدانی ناله چون کُهْ را رَواست | بی‌لب و دَندان وَلی را ناله‌هاست | |
| ۴۲۷۷ | نَغمهٔ اَجْزایِ آن صافی‌جَسَد | هر دَمی در گوشِ حِسَّش می‌رَسَد | |
| ۴۲۷۸ | هم نِشینان نَشْنَوند او بِشْنود | ای خُنُک جان کو به غَیْبَش بِگْرَوَد | |
| ۴۲۷۹ | بِنْگَرَد در نَفْسِ خود صد گفت و گو | هم نِشینِ او نَبُرده هیچ بو | |
| ۴۲۸۰ | صد سوآل و صد جواب اَنْدَر دِلَت | می‌رَسَد از لامَکان تا مَنْزِلَت | |
| ۴۲۸۱ | بِشْنَوی تو نَشْنَود زان گوش‌ها | گَر به نزدیکِ تو آرَد گوش را | |
| ۴۲۸۲ | گیرم ای کَر خود تو آن را نَشْنَوی | چون مِثالَش دیده‌یی چون نَگْرَوی؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!