مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۲۶ – با خویش آمدنِ عاشقِ بی‌هوش و رویْ آوردن به ثَنا و شُکرِ معشوق
| ۴۶۹۵ | گفت ای عَنْقایِ حق جان را مَطاف | شُکر که باز آمدی زان کوهِ قاف | |
| ۴۶۹۶ | ای سِرافیلِ قیامَت گاهِ عشق | ای تو عشقِ عشق و ای دِلْخواهِ عشق | |
| ۴۶۹۷ | اَوَّلین خِلْعَت که خواهی دادَنَم | گوش خواهم که نَهی بر روزَنَم | |
| ۴۶۹۸ | گَرچه می‌دانی به صَفْوَت حالِ من | بَنده‌پَروَر گوش کُن اَقْوالِ من | |
| ۴۶۹۹ | صد هزاران بار ای صَدْرِ فَرید | ز آرزویِ گوشِ تو هوشَم پَرید | |
| ۴۷۰۰ | آن سَمیعیِّ تو وان اِصْغایِ تو | وان تَبَسُّم‌هایِ جانْ‌اَفْزایِ تو | |
| ۴۷۰۱ | آن نَیوشیدن کَم و بیشِ مرا | عِشوهٔ جانِ بَداَنْدیشِ مرا | |
| ۴۷۰۲ | قَلْب‌هایِ من که آن مَعْلومِ توست | بَس پَذیرفتی تو چون نَقْدِ دُرُست | |
| ۴۷۰۳ | بَهرِ گُستاخیِّ شوخِ غِرِّه‌یی | حِلْم‌ها در پیشِ حِلْمَت ذَرّه‌یی | |
| ۴۷۰۴ | اَوَّلا بِشْنو که چون مانْدم زِ شَسْت | اَوَّل و آخِر زِ پیشِ من بِجَسْت | |
| ۴۷۰۵ | ثانیا بِشْنو تو ای صَدْرِ وَدود | که بَسی جُستَم تورا ثانی نَبود | |
| ۴۷۰۶ | ثالثا تا از تو بیرون رَفته‌ام | گوییا ثالِثْ ثَلاثه گفته‌ام | |
| ۴۷۰۷ | رابِعا چون سوختْ ما را مَزرَعه | می‌نَدانَم خامِسه از رابِعه | |
| ۴۷۰۸ | هر کجا یابی تو خونْ بر خاک‌ها | پِی بَری باشد یَقینْ از چَشمِ ما | |
| ۴۷۰۹ | گفتِ من رَعْد است و این بانگ و حَنین | زَابْر خواهد تا بِبارَد بر زمین | |
| ۴۷۱۰ | من میانِ گفت و گریه می‌تَنَم | یا بِگِریم یا بِگویم؟ چون کُنم؟ | |
| ۴۷۱۱ | گَر بِگویَم فوت می‌گردد بُکا | وَرْ نَگویَم چون کُنم شُکر و ثَنا | |
| ۴۷۱۲ | می‌فُتَد از دیده خونِ دلْ شَها | بین چه اُفتاده‌ست از دیده مرا | |
| ۴۷۱۳ | این بِگُفت و گریه دَر شُد آن نَحیف | که بَرو بِگْریست هم دون هم شَریف | |
| ۴۷۱۴ | از دِلَش چَندان بَر آمَد هایْ هویْ | حَلْقه کرد اَهْلِ بُخارا گِرْدِ اویْ | |
| ۴۷۱۵ | خیره گویان خیره گریان خیره‌خَند | مَرد و زن خُرد و کَلانْ حیران شُدند | |
| ۴۷۱۶ | شَهر همْ هم‌رَنگِ او شُد اَشْک ریز | مَرد و زن دَرهَم شُده چون رَستْخیز | |
| ۴۷۱۷ | آسْمان می‌گفت آن دَم با زمین | گَر قیامَت را نَدیدَستی بِبین | |
| ۴۷۱۸ | عقلْ حیران که چه عشق است و چه حال | تا فِراقِ او عَجَب‌تَر یا وصال؟ | |
| ۴۷۱۹ | چَرخْ بَر خوانْده قیامَت‌نامه را | تا مَجَرِّه بَر دَریده جامه را | |
| ۴۷۲۰ | با دو عالَمْ عشق را بیگانگی | اَنْدَرو هفتاد و دو دیوانگی | |
| ۴۷۲۱ | سخت پنهان است و پیدا حیرَتَش | جانِ سُلطانانِ جانْ در حَسرَتَش | |
| ۴۷۲۲ | غَیْرِ هفتاد و دو مِلَّت کیشِ او | تَختِ شاهانْ تَخته‌بَندی پیشِ او | |
| ۴۷۲۳ | مُطربِ عشق این زَنَد وَقتِ سَماع | بَندگی بَند و خداوندی صُداع | |
| ۴۷۲۴ | پس چه باشد عشق؟ دریایِ عَدَم | دَر شِکَسته عقل را آن جا قَدَم | |
| ۴۷۲۵ | بَندگیّ و سَلْطَنَت مَعْلوم شُد | زین دو پَرده عاشقی مَکْتوم شُد | |
| ۴۷۲۶ | کاشْکی هستی زبانی داشتی | تا زِ هَستانْ پَرده‌ها بَرداشتی | |
| ۴۷۲۷ | هر چه گویی ای دَمِ هستی ازان | پَردهٔ دیگر بَرو بَستی بِدان | |
| ۴۷۲۸ | آفَتِ اِدْراکِ آنْ قال است و حال | خون به خون شُستَنْ مُحال است و مُحال | |
| ۴۷۲۹ | من چو با سوداییانَش مَحْرمَم | روز و شب اَنْدَر قَفَس در می‌دَمَم | |
| ۴۷۳۰ | سختْ مَست و بی‌خود و آشفته‌یی | دوش ای جان بر چه پَهْلو خُفته‌یی؟ | |
| ۴۷۳۱ | هان و هان هُش دار بَر ناری دَمی | اَوَّلا بَر جِه طَلَب کُن مَحْرَمی | |
| ۴۷۳۲ | عاشق و مَستیّ و بُگْشاده زبان | اَللهْ اَللهْ اُشتُری بر ناوْدان | |
| ۴۷۳۳ | چون زِ راز و نازِ او گوید زَبان | یا جَمیلَ السَّتْر خوانَد آسْمان | |
| ۴۷۳۴ | سَتْرِ چه؟ در پَشم و پنبه آذر است | تا هَمی‌پوشیش او پیداتَر است | |
| ۴۷۳۵ | چون بِکوشَم تا سِرَش پنهان کُنم | سَر بَر آرَد چون عَلَم کاینک مَنَم | |
| ۴۷۳۶ | رَغْمِ اَنْفَم گیرَدَم او هر دو گوش | کِی مُدَمَّغ چونْش می‌پوشی؟ بِپوش؟ | |
| ۴۷۳۷ | گویَمَش رو گَرچه بَر جوشیده‌یی | هَمچو جانْ پیدایی و پوشیده‌یی | |
| ۴۷۳۸ | گوید او مَحْبوسِ خُنْب است این تَنَم | چون مِیْ اَنْدَر بَزْمْ خُنْبَک می‌زَنَم | |
| ۴۷۳۹ | گویَمَش زان پیش که گَردی گِرو | تا نَیایَد آفَتِ مَستی بُرو | |
| ۴۷۴۰ | گوید از جامِ لَطیفْ‌آشامْ من | یارِ روزم تا نمازِ شامْ من | |
| ۴۷۴۱ | چون بِیایَد شام و دُزدَد جامِ من | گویَمَش وا دِهْ که نامَد شامِ من | |
| ۴۷۴۲ | زان عَرَب بِنْهاد نامِ میْ مُدام | زان که سیری نیست مِیْ‌خور را مُدام | |
| ۴۷۴۳ | عشقْ جوشَد بادهٔ تَحْقیق را | او بُوَد ساقی نَهانْ صِدّیق را | |
| ۴۷۴۴ | چون بِجویی تو به توفیقِ حَسَن | باده آبِ جان بُوَد اِبْریقْ تَن | |
| ۴۷۴۵ | چون بِیَفْزایَد مِیِ توفیق را | قُوَّتِ میْ بِشْکَند اِبْریق را | |
| ۴۷۴۶ | آب گردد ساقی و هم مَستْ آب | چون مگو وَاللهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب | |
| ۴۷۴۷ | پَرتوِ ساقی‌ست کَنْدَر شیره رَفت | شیره بَر جوشید و رَقصان گشت و زَفْت | |
| ۴۷۴۸ | اَنْدَرین مَعنی بِپُرس آن خیره را | که چُنین کِی دیده بودی شیره را؟ | |
| ۴۷۴۹ | بی‌تَفکُّر پیشِ هر داننده هست | آن کِه با شوریده شوراننده هست |
تعقیب
[…] […]
[…] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!