مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۰۷ – جوابِ طَعْنه‌زَننده در مَثنوی از قُصورِ فَهْمِ خود
| ۴۲۸۳ | ای سگِ طاعِن تو عَوْ عَوْ می‌کُنی | طَعْنِ قرآن را بُرون‌شَو می‌کُنی | |
| ۴۲۸۴ | این نه آن شیر است کَزْ وِیْ جانْ بَری | یا زِ پَنْجه‌یْ قَهْرِ او ایمان بَری | |
| ۴۲۸۵ | تا قیامَت می‌زَنَد قُرآن نِدی | ای گروهی جَهْل را گشته فِدی | |
| ۴۲۸۶ | که مرا افسانه می‌پِنْداشتید | تُخمِ طَعْن و کافِری می‌کاشتید | |
| ۴۲۸۷ | خود بِدیدیْت آن که طَعْنه می‌زَدیْت | که شما فانیّ و افسانه بُدیْت | |
| ۴۲۸۸ | من کَلامِ حَقَّم و قایم به ذات | قوتِ جانِ جان و یاقوتِ زکات | |
| ۴۲۸۹ | نورِ خورشیدَم فُتاده بر شما | لیک از خورشید ناگشته جُدا | |
| ۴۲۹۰ | نَکْ مَنَم یُنْبوعِ آن آبِ حَیات | تا رَهانَم عاشقان را از مَمات | |
| ۴۲۹۱ | گَر چُنان گَندْ آزَتان نَنْگیختی | جُرعه‌یی بر گورَتان حَق ریختی | |
| ۴۲۹۲ | نه بگیرم گفت و پَندِ آن حکیم | دل نگردانم به هر طَعْنی سَقیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!