مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۲۸ – یافتنِ عاشقْ معشوق را و بَیان آن که جوینده یابنده بُوَد که فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَیرًا یَرَهُ
| ۴۷۸۱ | کان جوان در جُست و جو بُد هفت سال | از خیالِ وَصلْ گشته چون خیال | |
| ۴۷۸۲ | سایهٔ حَق بر سَرِ بَنده بُوَد | عاقِبَت جویَنده یابَنده بُوَد | |
| ۴۷۸۳ | گفت پیغامبر که چون کوبی دَری | عاقِبَت زان دَر بُرون آید سَری | |
| ۴۷۸۴ | چون نِشینی بر سَرِ کویِ کسی | عاقِبَت بینی تو هم رویِ کسی | |
| ۴۷۸۵ | چون زِ چاهی می‌کَنی هر روزْ خاک | عاقِبَت اَنْدَر رَسی در آبِ پاک | |
| ۴۷۸۶ | جُمله دانَند این اگر تو نَگْرَوی | هر چه می‌کاریْش روزی بِدْرَوی | |
| ۴۷۸۷ | سنگ بر آهن زَدی آتَشْ نَجَست | این نباشد وَرْ بِباشَد نادر است | |
| ۴۷۸۸ | آن کِه روزی نیسْتَش بَخت و نَجات | نَنْگَرد عَقلَش مگر در نادِرات | |
| ۴۷۸۹ | کان فُلان کَس کِشت کرد و بَر نداشت | وان صَدَف بُرد و صَدَفْ گوهر نداشت | |
| ۴۷۹۰ | بَلْعَمِ باعور و اِبْلیسِ لَعین | سودْ نامَدْشان عِبادَت‌ها و دین | |
| ۴۷۹۱ | صد هزاران اَنْبیا و رَه‌ُروان | نایَد اَنْدَر خاطِرِ آن بَدگُمان | |
| ۴۷۹۲ | این دو را گیرد که تاریکی دَهَد | در دِلَش اِدْبارْ جُز این کِی نَهَد؟ | |
| ۴۷۹۳ | بَسْ کَسا که نان خورَد دِلْشادْ او | مرگِ او گردد بگیرد در گِلو | |
| ۴۷۹۴ | پَس تو ای اِدْبار رو هم نان مَخَور | تا نَیُفتی هَمچو او در شور و شَر | |
| ۴۷۹۵ | صد هزاران خَلْقْ نان‌ها می‌خورَند | زور می‌یابَند و جانْ می‌پَروَرَند | |
| ۴۷۹۶ | تو بِدان نادر کجا افتاده‌یی؟ | گَر نه مَحْرومیّ و اَبْله زاده‌یی | |
| ۴۷۹۷ | این جهان پُر آفتاب و نورِ ماه | او بِهِشته سَر فُرو بُرده به چاه | |
| ۴۷۹۸ | که اگر حَق است پَس کو روشنی؟ | سَر زِ چَهْ بَردار و بِنْگَر ای دَنی | |
| ۴۷۹۹ | جُمله عالَمْ شرق و غرب آن نور یافت | تا تو در چاهی نخواهد بر تو تافت | |
| ۴۸۰۰ | چَهْ رَها کُن رو به ایوان و کُروم | کَم سِتیز این جا بِدان کَالْلَّجُّ شوم | |
| ۴۸۰۱ | هین مگو کاینک فُلانی کِشت کرد | در فُلان سالی مَلَخ کِشتَش بِخَورْد | |
| ۴۸۰۲ | پس چرا کارم؟ که این جا خَوْف هست | من چرا اَفْشانَم این گندم زِ دست؟ | |
| ۴۸۰۳ | و آن کِه او نَگْذاشت کِشت و کار را | پُر کُند کوریِّ تو اَنْبار را | |
| ۴۸۰۴ | چون دَری می‌کوفت او از سَلْوَتی | عاقِبَت در یافت روزی خَلْوَتی | |
| ۴۸۰۵ | جَست از بیمِ عَسَسْ شب او به باغ | یارِ خود را یافت چون شمع و چراغ | |
| ۴۸۰۶ | گفت سازَنده‌یْ سَبَب را آن نَفَس | ای خدا تو رَحْمَتی کُن بر عَسَس | |
| ۴۸۰۷ | ناشِناسا تو سَبَبها کرده‌یی | از دَرِ دوزخ بِهِشتَم بُرده‌یی | |
| ۴۸۰۸ | بَهرِ آن کردی سَبَب این کار را | تا ندارم خوارْ من یک خار را | |
| ۴۸۰۹ | در شِکَستِ پایْ بَخشَد حَقْ پَری | هم زِ قَعْرِ چاهْ بُگْشایَد دَری | |
| ۴۸۱۰ | تو مَبین که بر درختی یا به چاه | تو مرا بین که مَنَم مِفْتاحِ راه | |
| ۴۸۱۱ | گَر تو خواهی باقیِ این گفت و گو | ای اَخی در دَفترِ چارُم بِجو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!