مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۱۴ – مُنْجَذْب شُدنِ جان نیز به عالَمِ اَرْواح و تَقاضایِ او و مَیْلِ او به مَقَرِّ خود و مُنْقَطِع شُدن از اَجْزایِ اجسام که کُندهٔ پایِ بازِ روح‌اَند
| ۴۴۳۶ | گوید ای اَجْزایِ پَستِ فَرشی‌اَم | غُربَتِ من تَلْخ‌تَر من عَرشی‌اَم | |
| ۴۴۳۷ | مَیْلِ تَن در سبزه و آبِ رَوان | زان بُوَد که اَصْلِ او آمد ازان | |
| ۴۴۳۸ | مَیْلِ جان اَنْدَر حَیات و در حَی است | زان که جانِ لامَکانْ اَصْلِ وِیْ است | |
| ۴۴۳۹ | مَیْلِ جان در حِکْمَت است و در عُلوم | مَیْلِ تَن در باغ و راغ است و کُروم | |
| ۴۴۴۰ | مَیْلِ جان اَنْدَر تَرقّیّ و شَرَف | مَیْلِ تَن در کَسْب و اَسْبابِ عَلَف | |
| ۴۴۴۱ | مَیْل و عشقِ آن شَرَف هم سویِ جان | زین یُحِبْ را و یُحبّون را بِدان | |
| ۴۴۴۲ | حاصِل آن که هر کِه او طالِب بُوَد | جانِ مَطْلوبَش دَرو راغِب بُوَد | |
| ۴۴۴۳ | گَر بگویم شَرحِ اینْ بی‌حَد شود | مَثْنوی هشتاد تا کاغذ شود | |
| ۴۴۴۴ | آدمی حیوان نَباتیّ و جَماد | هر مُرادی عاشقِ هر بی‌مُراد | |
| ۴۴۴۵ | بی‌مُرادان بر مُرادی می‌تَنَند | وان مُرادانْ جَذْبِ ایشان می‌کُنند | |
| ۴۴۴۶ | لیک مَیْلِ عاشقانْ لاغَر کُند | مَیْلِ مَعشوقانْ خوش و خوش‌فَر کُند | |
| ۴۴۴۷ | عشقِ معشوقان دو رُخ اَفْروخته | عشقِ عاشقْ جانِ او را سوخته | |
| ۴۴۴۸ | کَهْرُبا عاشق به شَکلِ بی‌نیاز | کاه می‌کوشَد در آن راهِ دراز | |
| ۴۴۴۹ | این رَها کُن عشقِ آن تشنه‌دَهان | تافت اَنْدَر سینهٔ صَدْرِ جهان | |
| ۴۴۵۰ | دودِ آن عشق و غَمِ آتشکده | رَفته در مَخْدومِ او مُشْفِق شُده | |
| ۴۴۵۱ | لیکَش از ناموس و بَوْش و آبِ رو | شَرم می‌آمد که وا جویَد ازو | |
| ۴۴۵۲ | رَحمَتَش مُشتاقِ آن مِسْکین شُده | سَلطَنَت زین لُطْفْ مانِع آمده | |
| ۴۴۵۳ | عقلْ حیران کین عَجَب او را کَشید | یا کَشِش زان سو بِدین جانِب رَسید؟ | |
| ۴۴۵۴ | تَرکِ جَلْدی کُن کَزین ناواقِفی | لب بِبَند اَللهُ اَعْلَمْ بِالْخَفی | |
| ۴۴۵۵ | این سُخَن را بعد ازین مَدْفون کُنم | آن کَشَنده می‌کَشَد من چون کُنم؟ | |
| ۴۴۵۶ | کیست آن کِتْ می‌کَشَد ای مُعْتَنی؟ | آن کِه می‌نَگْذارَدَت کین دَم زنی | |
| ۴۴۵۷ | صد عَزیمَت می‌کُنی بَهرِ سَفَر | می‌کَشانَد مَر تو را جایِ دِگَر | |
| ۴۴۵۸ | زان بِگَرداند به هر سو آن لِگام | تا خَبَر یابَد زِ فارِسْ اسبِ خام | |
| ۴۴۵۹ | اسبِ زیرکْ سار زان نیکو پِیْ است | کو هَمی‌دانَد که فارِس بر وِی است | |
| ۴۴۶۰ | او دِلَت را بر دو صد سودا بِبَست | بی‌مُرادَت کرد پس دل را شِکَست | |
| ۴۴۶۱ | چون شِکَست او بالِ آن رایِ نَخُست | چون نَشُد هستیِّ بالْ‌اِشْکَن دُرُست؟ | |
| ۴۴۶۲ | چون قَضایَش حَبْلِ تَدبیرَت سُکُست | چون نَشُد بر تو قَضایِ آن دُرُست؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!