مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۹۲ – جواب گفتنِ عاشقْ عاذِلان را
| ۳۹۴۷ | گفت او ای ناصِحان من بی نَدَم | از جهانِ زندگی سیر آمدم | |
| ۳۹۴۸ | مَنْبَلی‌اَم زَخمْ جو و زَخمْ‌خواه | عافیت کَم جوی از مَنْبَل به راه | |
| ۳۹۴۹ | مَنْبَلی نی کو بُوَد خود بَرگْ‌جو | مَنْبَلی‌اَم لااُبالی مرگْ‌جو | |
| ۳۹۵۰ | مَنْبَلی نی کو به کَف پول آوَرَد | مَنْبَلی چُستی کَزین پُل بُگْذَرد | |
| ۳۹۵۱ | آن نه کو بر هر دُکانی بَر زَند | بَلْ جَهَد از کَوْن و کانی بَر زَنَد | |
| ۳۹۵۲ | مرگْ شیرین گشت و نَقْلَم زین سَرا | چون قَفَص هِشْتَن پَریدن مُرغ را | |
| ۳۰۵۳ | آن قَفَص که هست عینِ باغ در | مُرغ می‌بینَد گُلِسْتان و شَجَر | |
| ۳۹۵۴ | جَوْقِ مُرغان از بُرونْ گِرْدِ قَفَص | خوش هَمی‌خوانَند ز آزادی قِصَص | |
| ۳۹۵۵ | مُرغ را اَنْدَر قَفَص زان سَبزه‌زار | نه خورِش مانده‌ست و نه صَبر و قَرار | |
| ۳۹۵۶ | سَر زِ هر سوراخ بیرون می‌کُند | تا بُوَد کین بَند از پا بَرکَند | |
| ۳۹۵۷ | چون دل و جانَش چُنین بیرون بُوَد | آن قَفَص را دَر گُشایی چون بُوَد؟ | |
| ۳۹۵۸ | نه چُنان مُرغِ قَفَص در اَنْدُهان | گِرْد بر گِردَش به حَلْقه گُربَکان | |
| ۳۹۵۹ | کِی بُوَد او را دَرین خَوْف و حَزَن | آرزویِ از قَفَص بیرون شُدن؟ | |
| ۳۹۶۰ | او هَمی‌خواهد کَزین ناخوش حِصَص | صد قَفَص باشد به گِرْدِ این قَفَص |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!