مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۱۳ – جَذْبِ هر عُنصری جِنْسِ خود را که در تَرکیبِ آدمی مُحْتَبَس شده است به غیرِ جِنْس
| ۴۴۲۲ | خاک گوید خاکِ تَن را باز گَرد | تَرکِ جان کُن سویِ ما آ هَمچو گَرد | |
| ۴۴۲۳ | جِنْسِ مایی پیشِ ما اولیٰ تَری | بِهْ که زان تَن وا رَهیّ و زان تَری | |
| ۴۴۲۴ | گوید آری لیک من پابَسته‌ام | گَرچه هَمچون تو زِ هِجْران خسته‌ام | |
| ۴۴۲۵ | تَرّیِ تَن را بِجویَند آب‌ها | کِی تَری باز آ زِ غُربَت سویِ ما | |
| ۴۴۲۶ | گرمیِ تَن را هَمی‌خوانَد اثیر | که زِ ناری راهِ اَصْلِ خویش گیر | |
| ۴۴۲۷ | هست هفتاد و دو عِلَّت در بَدَن | از کَشِش‌هایِ عَناصِر بی‌رَسَن | |
| ۴۴۲۸ | عِلَّت آید تا بَدَن را بِسْکُلَد | تا عَناصِر هَمدِگَر را وا هِلَد | |
| ۴۴۲۹ | چار مُرغ‌اَند این عَناصِر بَسته‌پا | مرگ و رَنْجوریّ و عِلَّت پاگُشا | |
| ۴۴۳۰ | پایَشان از هَمدِگَر چون باز کرد | مُرغِ هر عُنصُر یَقینْ پرواز کرد | |
| ۴۴۳۱ | جَذبهٔ این اَصْل‌ها و فَرع‌ها | هر دَمی رَنجی نَهَد در جسمِ ما | |
| ۴۴۳۲ | تا که این ترکیب‌ها را بَر دَرَد | مُرغِ هر جُزوی به اَصْلِ خود پَرَد | |
| ۴۴۳۳ | حِکْمَتِ حَق مانِع آید زین عَجَل | جَمعَشان دارد به صِحَّت تا اَجَل | |
| ۴۴۳۴ | گوید ای اَجْزا اَجَل مَشْهود نیست | پَر زدن پیش از اَجَلْتان سود نیست | |
| ۴۴۳۵ | چون که هر جُزوی بِجویَد اِرْتِفاق | چون بُوَد جانِ غَریب اَنْدَر فِراق؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!